Rozdział 4. Rzeczy, które utraciliśmy w płomieniach

Conor powtarzał, że w symboliczny sposób powinnam się pożegnać z przeszłością. Mówił, że jestem nieobliczalna i nie wiadomo co mi może strzelić do głowy, poza tym „mała zemsta jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziła”. Nie wiedziałam co miał na myśli, dopóki nie stanęliśmy przed domem Kyle’a, ja z psią kupą w papierowym woreczku, on z zapalniczką w ręku. Położyłam zawiniątko na wycieraczce. Początkowo nie chciałam nawet słyszeć o dotykaniu tego czegoś, ale Henderson stwierdził, że to ja znalazłam odchody (wdepnęłam w nie), więc po tym jak pożyczył od jakiegoś dziecka na placu zabaw łopatkę (jak ja współczuję temu chłopcu!) i uczynił swą powinność, powierzył mi opiekę nad torebeczką. Gdy nadszedł odpowiedni moment, Conor pozwolił mi podpalić niespodziankę (hasło brzmiało: „czyń honory), sam zaś zadzwonił do drzwi. Uciekliśmy. Tuż za zakrętem oparłam się o drzewo, próbując przywrócić sercu naturalny rytm.

- Naprawdę? To raptem kilkadziesiąt metrów – warknął, ale ostatecznie rozłożył ręce w geście poddania , po czym zawrócił. – Może przynajmniej zobaczymy, jak próbuje to ugasić butem.

- Zaczynam rozumieć dendrofilów – mruknęłam. Zawroty głowy mocno dały mi się we znaki. Tego ranka zapomniałam o lekach na nadciśnienie. – Dotknij kory. Jest taka milusia.

- Dobrze się czujesz?

- Nie bardzo. Miałeś trochę racji. Zawsze w głupotach, które wygadujesz jest trochę prawdy – oświadczyłam, delektując się nutką dezorientacji, malującej się na jego twarzy. – Bo widzisz, problem polega na tym, że ja się nie angażuję. Nigdy. Jedyna rzecz, która kiedykolwiek pochłonęła mnie bez reszty to opieka nad moim kotem. A potem świętej pamięci Garfield wyskoczył z okna trzeciego piętra.

- Przykro mi, że twój kot zdechł, ale…

- Nie tak szybko. Garfield przeżył upadek. Kulejąc wczołgał się z powrotem na górę. Nikt nawet nie zauważył jego zniknięcia. Potem dostrzegłam otwarte na oścież okno i ślad sylwetki kota na śniegu. A obok niego czerwona piłeczka. Jego ulubiona. Groteskowy widok.

- To jak on w końcu zdechł?

- Nie wiem, w sumie po tym wypadku wrócił na trochę do domu, ale któregoś dnia wyszedł i nigdy więcej go nie spotkałam, a może natknęłam się na niego i nawet o tym nie wiem? Był dosyć pospolitej urody kotem. Całkiem możliwe, że aktualnie zapładnia jakieś kocice w parku. Ale tu nie chodzi o cholernego kota, Conor! Skup się! – Walnęłam go pięścią w ramię. Jego frustracja dawała mi dziwną satysfakcję. Biedak nie miał pojęcia, że w ciągu zaledwie ułamka sekundy potrafiłam przejść z poważnej rozmowy do trybu stuprocentowego sarkazmu. – No więc jak już mówiłam, zanim na dobre wciągnęła cię tragiczna historia mojego kota, ja się nie angażuję. Nawet w małym stopniu, nawet troszeczkę, w ogóle. No i patrz na mnie teraz. Starałam się, naprawdę. Włożyłam w to więcej energii niż w nauczenie Garfielda aportowania.

- Garfield potrafił aportować?

- Cóż, wyskoczył z okna za piłeczką, którą najprawdopodobniej strącił łapką z parapetu. Nieważne. Conor, mówimy teraz o mnie, tak? – I znowu sprzedałam mu kuksańca, tym razem w bok. Zabolała mnie pięść. Był dosyć chudy. Chudy i umięśniony. Przenieśliśmy się na pobliską ławkę. Chyba dotarło do niego, że musiałam odpocząć. Moje serce potrzebowało chwili wytchnienia. – Jestem wściekła, bo pozwoliłam sobie na chwilę słabości a teraz jestem jak ten Garfield, leżący na śniegu koło ukochanej zabawki. Nikt nawet nie zauważył mojego upadku.

- Kochasz go – oświadczył niepewnie. W jego głosie dało się wyczuć nutkę zawahania. Pewnie zastanawiał się jakiego czasu powinien użyć, ewentualnie nie wiedział, czy postawić na końcu znak zapytania. Parsknęłam śmiechem.

- Boże, nie. Nie dostrzegłeś pewnej analogii. Garfield wyskoczył z okna za swoją piłeczką. Kyle to moja piłeczka. Przywiązałam się do niej, a teraz kuleję i jestem jakaś wybrakowana. Następny etap w moim życiu to puszczanie się, nie, czekaj, w sumie to też już mogę odhaczyć. – Spojrzałam na niego wymownie i puściłam mu oczko. – Dzięki, Conor. Została mi już tylko mogiła.

Szatyn parsknął śmiechem, kręcąc głową z niedowierzaniem. Przypominałam laskę z mtv, która kazała facetowi zbić kubek, przeprosić (kubek, nie ją samą), a później głosem pełnym żalu powiedziała coś na kształt: „no widzisz, przeprosiłeś, ale to nie zmienia faktu, że kubek nadal jest stłuczony, to tak jak ze mną, możesz mnie przepraszać, ale to niczego nie naprawi”. Głębokie.

- Jesteś niemożliwa.

Jakby na potwierdzenie jego słów, rozmowę przerwało nam wycie syreny strażackiej. Zachowując odpowiedni dystans, podążyliśmy za wozem. Tak naprawdę wiedzieliśmy dokąd zmierzał.

Później dowiedziałam się, że nikogo nie było akurat w domu, a sąsiad Kyle’a zadzwonił po straż pożarną, kiedy zauważył smugę dymu, unoszącą się nad żywopłotem. Nic takiego się nie stało, ot, wycieraczka nadawała się już tylko do wyrzucenia. Dużo hałasu o nic. Mimo wszystko było mi strasznie głupio. Nadal jest mi głupio i chyba nie mogłabym spojrzeć Simmonsowi w twarz, mając świadomość, że prawie sfajczyłam mu chatę.

Wolę udawać, że Kyle nie żyje, podobnie jak Garfield, chociaż wielce prawdopodobne, że obaj zapładniają jakieś kocice w parku.  

Emma Reed nie paliła za sobą mostów. Emma Reed paliła wycieraczki.

***

Sarah zawsze była dobrą przyjaciółką. Na tyle dobrą, że zostawiała mi wystarczająco dużo przestrzeni, nie narzucała mi swojego zdania, nie sugerowała, żebym coś zmieniła w swoim życiu, nie próbowała też wyciągać ode mnie informacji na siłę. Coleman była też przyzwoitą współlokatorką i wiedziała, że jeśli nadarzy się taka potrzeba, to zapukam do jej pokoju, ewentualnie poruszę frapującą mnie kwestię podczas przygotowywania wspólnego posiłku. Nie przytłaczała mnie swoją obecnością. Nie spędzałyśmy każdej wolnej chwili razem. Na tym właśnie opierała się nasza relacja. Potrafiłyśmy nie rozmawiać ze sobą przez jakiś czas, choć nasze pokoje dzielił jedynie wąski przedpokój, ale jednocześnie byłam świadoma, że mogłam się do niej zwrócić z każdym problemem, o każdej porze dnia i nocy. No, chyba, że odsypiała właśnie kolejną studencką imprezę. Wtedy bywała nieprzyjemna.

Kiedy źle się czuła, parzyłam dla niej herbatę rumiankową. Zawsze kładąc ją na biurko, rzucałam oschłe: „masz rumianek, zdziro”. Myślę, że to doskonale podsumowuje naszą przyjaźń.

Sarah rozumiała, że Kieran stał wysoko na liście moich priorytetów (głównie dlatego, że odezwały się we mnie ambicje; kiedyś nie miałam na tyle odwagi, teraz bardziej doceniałam jego niewątpliwe walory wizualne). Nie musiałam jej długo namawiać, żeby zaczęła podrywać Jaydona. Wbrew pozorom plan był banalnie prosty. Jaydon to brat Kierana. Wystarczyło, żeby Sarah poflirtowała trochę na facebooku, polubiła jego zdjęcia na instagramie, podpytała gdzie bywają, tyle. Co z tego miała? Poza moją dozgonną wdzięcznością, niewiele. Nawet trochę jej współczułam. Jeśli Jay rzeczywiście by się nią zainteresował, a to było całkiem prawdopodobne (nie miałaby szans pewnie tylko, gdyby urodziła się jako chłopiec), to wpadłaby jak śliwka w kompot. Filozofia Gaydona, bo tak pieszczotliwie go nazywałam, opierała się na stwierdzeniu: „nie baw się kobiecym sercem, ma tylko jedno; baw się cyckami, są dwa”.

- Em, wychodzimy – oświadczyła w końcu któregoś wieczora. Jej słowa były jak balsam dla uszu. Wiedziałam, że tylko ja się cieszę, biedaczka powierzyła bowiem duszę diabłu. – Poprosiłam, żeby zabrał brata, bo przyjdę z koleżanką.

Rzadko bywałam w klubach. Przed puszczaną w takich miejscach muzyką, we wszystkich innych okolicznościach, wiałam gdzie pieprz rośnie. Nie umiałam też tańczyć. Byłam beznadziejnym przypadkiem totalnego braku koordynacji ruchowej. Jak ruszałam rękami, to zapominałam o nogach i na odwrót. Byłam w stanie skupić się tylko na jednej części ciała. Kieran i Jaydon byli najwyraźniej dyskotekowymi chłopcami, bo tak pogardliwie określałam kolesi, którzy w takich miejscach wypatrywali swoich ofiar. Zwłaszcza odnosiło się to do Gaydona, który uważał się za największego podrywacza po tej stronie globu. Tak naprawdę był skończonym desperatem, tylko że zgoła innym ode mnie. Nie wybrzydzał, dopóki dziewczyna miała przyzwoite brwi, najchętniej w stylu Kim Kardashian i ładne stopy. Wiedziałam, że Sarah i jej meksykańskie korzenie przypadną mu do gustu.

Od razu wypatrzył ją w tłumie. Mnie naturalnie nie zauważał, dopóki nie dołączył do nas Kieran i nie przywitał mnie z nieskrywaną w głosie nutą zaskoczenia. Odruchowo przejechałam ręką po brzuchu, jakby chcąc sprawdzić, czy wszystko jest na swoim miejscu. Przy okazji nieumyślnie sprawiłam, że cienka tkanina czarnej sukienki podwinęła się jeszcze bardziej. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale słowa ugrzęzły mi w gardle. Ten plan był wyjątkowo głupi, nie wspominając już nawet o tym, że nie dopracowałyśmy szczegółów.

Choć nasi towarzysze byli bliźniakami, różnili się na tak wielu płaszczyznach, że czasami zastanawiałam się, jaki był ten wspólny pierwiastek, w czym byli do siebie podobni. Twarze mieli zgoła różne, usta Jaydona były dużo większe, a jego twarz dziwnie dojrzała. Przy nim Kieran wyglądał jeszcze młodziej. Wspomniany pierwiastek musiał się znajdować pod ubraniem i nie mówię tu o koszulkach, chociaż swoją drogą te również mówiły wiele o odmienności ich charakterów. Jay lubił się wyróżniać w tłumie, więc postawił na róż. Pewnie przed wyjściem z domu, stojąc przed ogromnym lustrem, jak mantrę powtarzał stwierdzenie: „tylko prawdziwy facet może z dumą nosić ten kolor”. Koszulka Kierana była szara, zwyczajna.

Sarah i Jaydon dosyć szybko poszli potańczyć. Nalegał na to. Nie wiem, co takiego mówił jej do ucha, ale chyba wywołało to u niej przerażenie. Jej ostatni komunikat, bezgłośny i skierowany tylko i wyłącznie do mnie, brzmiał: „ratuj”. Wzruszyłam ramionami, podśmiechując się pod nosem. Dla niej nie było już ratunku. Z jego punktu widzenia sprawa wyglądała jasno: polubiła jego zdjęcia – chce z nim pójść do łóżka.

            Kieran spojrzał na mnie wymownie. Jeśli to miało być jego zaproszenie na parkiet, to musiałam go rozczarować. Kiwnęłam głową z dezaprobatą.

- Tańczysz tylko przy „Sweet Child O’ Mine”?

- No, przestań. Beatlesów też toleruję – odparłam, udając oburzenie. Nie powinien wywlekać jakichś żałosnych scenek sprzed kilku lat. Nie mogłam na zawsze pozostać w strefie „p”, nie chciałam być tylko młodszą siostrą Ryana. Dobrze, że mieliśmy wspólne wspomnienia, szkoda tylko, że w większości tych wspomnień byłam roztrzepaną gówniarą, której trochę zbyt często wydawało się, że była sama w mieszkaniu. Musiałam coś zrobić. – Ty za to nie ćwiczysz już tylko w prowizorycznej siłowni na strychu.

- Nie da się ukryć. – Wyszczerzył się. Trafiłam w dziesiątkę. Był dumny ze swojego wyglądu, co zresztą dosyć łatwo było przewidzieć. Niby od niechcenia lekko podwinął koszulkę, żeby przez ułamek sekundy zaprezentować mi mięśnie brzucha. – Taką ciebie mógłbym podnieść jedną ręką.

Spojrzałam na niego z uznaniem, dodatkowo potakując. Wiedziałam, że łaskocze to jego ego. Stanął nawet w nienaturalnie wyprostowanej pozycji, prężąc się i wyginając, bylebym miała lepszy widok na jego imponującą muskulaturę.

- Joga – palnęłam, napinając mięśnie ramienia. – Podniosłabym sukienkę, ale sam rozumiesz.

Zaśmiał się, ja zresztą również, bo nie potrafiłam pozostać obojętną wobec tego słodkiego, melodyjnego śmiechu.

Po chwili złapałam się na tym, że bezustannie wodziłam wzrokiem za przyjaciółką. Nie lubiła tańczyć, nie, ona nie umiała tego robić, a to co w tym momencie wyczyniała wprawiło mnie w osłupienie. Przygryzłam dolną wargę, powstrzymując się przed wybuchem charakterystycznego dla mnie, kpiącego chichotu. Jaydon wziął ją w obroty. I pomyśleć, że jeszcze kilka tygodni wcześniej wykłócała się, że nigdy nie będzie nikomu „robić koło krocza biodrami”. Teraz to co razem wyprawiali przywodziło mi na myśl słabe teledyski R’n’B sprzed co najmniej dziesięciu lat.

- Nic jej nie będzie – krzyknął Kieran, trochę za blisko mojego ucha, po czym duszkiem wypił całą zawartość swojego kufla i dodał pospiesznie: - Jak coś pójdzie nie tak, to zwali to na mnie – wskazał podbródkiem na brata. No tak. Wpakowałam się w niezły bajzel. Jeśli im by nie wyszło, to i nasze stosunki mogłyby się ochłodzić. Cholerna męska solidarność, „dicks before chicks”  i te sprawy, o genach nie wspominając. Miałam straszne wyrzuty sumienia, że wmieszałam w to Coleman. – Lepiej im nie przeszkadzać. Usiądziemy gdzieś, żeby pogadać?

Przytaknęłam, choć gdy Sarah zobaczyła, że zmierzamy w kierunku stolika, posłała mi błagalne spojrzenie. Wzruszyłam ramionami. Nie chciałam jej ignorować, ale jednocześnie jako osoba o zerowej orientacji w terenie, musiałam dotrzymywać kroku Gibbsowi. Muszę przyznać, że Coleman wyglądała przekomicznie, poruszając się tak niezdarnie, a jednak dziwnie kokieteryjnie. Jakoś nie współgrało to z jej twarzą, na której malował się grymas obrzydzenia.

Rozmawialiśmy przez chwilę, właściwie o niczym konkretnym. Trudno było się skupić, mając na uwadze trzęsącą tyłkiem przyjaciółkę.

- Dalej nie mogę uwierzyć w to, że tak bardzo się zmieniłaś. - Znowu poruszył ten temat. Przypomniałam sobie nasze pierwsze spotkanie po latach. Nie rozpoznał mnie. Schlebiało mi to, ale z drugiej strony na myśl nasuwa się pytanie: serio, serio?

- No mówiłam już przecież. Joga. Wiem, że zawsze byłam pulchnym dzieckiem o pucołowatych policzkach. Najczęściej widywałeś mnie pewnie z udkiem kurczaka w ręku. – Uśmiechnęłam się, spuszczając wzrok. Podkładka pod kufel nagle wydała mi się zgoła interesującą. Przewracając ją w rękach, mówiłam dalej: - Wzięłam się za siebie dopiero jakieś dwa lata temu.

- Nie chodziło mi o to – wtrącił, za co zresztą byłam mu bardzo wdzięczna. Miałam mu akurat opowiedzieć o tym, że w domu, w którym dorastałam, mam nawet ścianę obklejoną zdjęciami Rachel Bilson w bikini, tak żeby dodać sobie motywacji. – Jesteś taka pewna siebie, wygadana, bezpośrednia. Dawna Emma nie siedziałaby tu ze mną teraz.

- Dawna Emma w ogóle nie przyszłaby do takiego miejsca – poprawiłam go. – Podobno charakter zmienia się co siedem lat, może ma to jakiś związek z wymianą prawie wszystkich komórek w organizmie. To już mój trzeci – zachęcająco poruszyłam brwiami. Miałam nadzieję że w przeciwieństwie do Jaydona, nie miał na ich punkcie obsesji, bo nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że nie były wystarczająco krzaczaste.

- Ale nadal nie tańczysz? – Zabrzmiało to trochę jak wyzwanie, wyczułam tę specyficzną nutkę w jego głosie. Niestety takich rzeczy nie potrzeba mi powtarzać dwa razy.

- Jestem jeszcze zbyt trzeźwa. Po trzech piwach będę tańczyć na stole, obiecuję.

Niepotrzebnie to powiedziałam. Od razu poszedł zamówić alkohol. Nie dał sobie przetłumaczyć, że tylko żartowałam. Korzystając z okazji, po prawie godzinnej przerwie, zerknęłam w końcu na telefon. Miałam tylko nadzieję, że Kyle niczego się nie domyślił i nie nasłał na mnie swojego adwokata.

„Moja mama przywiozła twój ulubiony sernik. Gdzie jesteś?”; czy mi się tylko wydaje, czy Conor Henderson wykorzystał najgorszy pretekst pod słońcem, żeby podpytać o to, co robię?

„Po pierwsze nie lubię sernika, po drugie już prawie jedenasta, a ja jestem z Kieranem na imprezie”, odpisałam w pośpiechu, robiąc kilka literówek, bo bacznie wyczekiwałam powrotu Gibbsa, przez co w klawiaturę ekranową uderzałam praktycznie na oślep.   

„Rozczarowałaś mnie, Emmo. Tak łatwo ci zaimponować. Wystarczy trochę kofeiny i tandetnych słówek. Wiesz co zrobimy? Zabiorę cię na randkę, taką z prawdziwego zdarzenia, do bólu szablonową, dokładnie tak jak lubisz. Założę nawet garnitur. Ty też ładnie się ubierzesz. Poćwicz lepiej chodzenie w szpilkach, bo ostatnio przypominałaś raczej kaczkę. Może byłaś pijana, może po prostu tak chodzisz, nie wiem. Popracuj nad tym. Potem, tak dla porównania zrobimy to w moim stylu. Nie będziesz znała dnia ani godziny, nie będziesz wiedzieć, czy wyglądasz stosownie. Przyda ci się mały trening, zanim na nowo zaczniesz randkować”; no to się chłopak popisał, zwłaszcza, że nie wysłał tego naraz, tylko w częściach (każda miała po dwa, trzy zdania), a po każdej z nich następowało kilka minut ciszy.

„Mały trening”. Nazwał to treningiem.

Pominę fakt, że Conor był chyba pijany, bo nigdy wcześniej nie zachowywał się w ten sposób, ale co on, u licha, planował?

***

- Nie przeszkadzało mi to, że jego broda drażniła mi skórę, pozostawiając na niej lekko czerwone ślady – recytowałam na głos, edytując jednocześnie dokument w wordzie. – Ośmieliłam się dotknąć jego nieskazitelnych, muśniętych żelem włosów i przyciągnęłam go mocniej do siebie. Bezustannie odwzajemniając jego pocałunki, przeniosłam uwagę na okolicę jego rozporka i niewiele myśląc, rozpięłam zamek błyskawiczny. Moim oczom ukazał się jego wielki… nabrzmiały… wróć, ukazała się jego męskość. Moim oczom ukazała się jego wielka, nabrzmiała męskość.

Rozległo się pukanie do drzwi. Przypomniałam sobie o nieszczęsnym makaronie, który gotował się już od pewnego czasu i od którego odciągnęło mnie pisanie erotycznych scen. Przekręciłam zamek w drzwiach i natychmiast pobiegłam do kuchni, po drodze rzucając stosowne „proszę!”.

____________________________________

Jestem okrutna. Jestem okrutna, bo w taki a nie inny sposób opisałam odejście mojego drogiego Klakiera. Wbrew pozorom kocham zwierzęta, po prostu rozmawiając z koleżanką, która nie znosi kotów, mniej więcej tak jej to wszystko opisałam, no może bez tych odniesień do własnej osoby. Nie wiedzieć czemu, ni stąd, ni zowąd zaczęłam się zanosić śmiechem. Pomogło mi to pogodzić się z jego odejściem. Jezu, mam wrażenie, że pogrążam się z każdym kolejnym zdaniem.

Chcę więcej Kierana wreszcie, musi być więcej Kierana. Całe szczęście pisanie na tym etapie staje się łatwiejsze, bo mam już jakieś backstory. Nie wiem czy w dobrym kierunku zmierzam, ale kto głupiemu zabroni. Pierwsza wersja poszła do kosza, chociaż początkowo uważałam, że jest całkiem dobra. Teraz nie jestem już pewna jakości tego czegoś. Pisane stosunkowo dawno, wtedy też sprawdzane, być może zmieniane o te trzy razy za mało. Trochę taki przejściowy ten rozdział, wbrew pozorom dosyć potrzebny.

Lubię dwa następne rozdziały (tak, są już napisane!!!), ale pewnie i tak coś schrzanię jak będę je poprawiać.  

I kurczę, trochę wbrew sobie zaczęłam tworzyć coś nowego. Nie wiem, czy kiedykolwiek to opublikuję, ale w roli głównej Jon Toral i jego seksowny zarost.

Pozdrawiam Martę od rumianku.

Blogspot poprzestawiał mi akapity. Jestem lekko poirytowana.