Rozdział 9. Znak ostrzegawczy

            Kiedyś spotkałam się ze stwierdzeniem, że niektórzy  ludzie będą dla nas pożarami lasu, inni – skromnym dymem z papierosa. Oddałabym wiele, by być dla kogoś pięknym, spektakularnym pożarem, jak dotąd sukcesywnie udawało mi się jedynie palić za sobą mosty. Mam mały problem, jeden z wielu, chciałoby się powiedzieć. Nie czuję zupełnie nic, kiedy się tego ode mnie oczekuje i czuję zbyt wiele, gdy nie powinnam. Wcale nie czułam się lepiej, sypiając po kątach, ani tym bardziej później, kwestionując intencje Conora. Jestem beznadziejnym przypadkiem. Byłam gotowa na najgorsze, jeszcze na długo zanim wszystko spieprzyłam, jeszcze zanim krzywda została wyrządzona. Witam w moim świecie, w którym autodestrukcyjne skłonności dyktują wszelkie zasady.

            Mam trudny charakter. Taki naprawdę trudny charakter, nie coś w rodzaju „poudaję trudną do zdobycia, faceci to lubią”, nic z tych rzeczy. Robi się naprawdę niezręcznie, kiedy muszę tłumaczyć ludziom, że wyznaję nihilizm egzystencjalny, nie jestem wielkim fanem urodzin, walentynek, świąt, czy nawet Sylwestra. Ten okres od grudnia do stycznia jest dla mnie prawdziwą gehenną. Nie pamiętam nawet momentu, kiedy przestałam niecierpliwie wyczekiwać prezentów i spędzania czasu z rodziną i przeszłam do „no ileż można, mam dość”. Najchętniej udawałabym, że święta w tym roku nie miały miejsca. Robimy przeskok w czasie, udajemy, że wcale nie zjadłam trochę za dużo i nie czułam się przez to jak waleń, nie pokłóciłam się z każdym możliwym członkiem rodziny i nie skończyłam, czytając kryminały, siedząc po turecku na łazienkowych kafelkach.

            Na szczęście miałam to już za sobą.

            Kilkanaście minut po dwudziestej. Piskliwy dźwięk domofonu, a później głośne dobijanie się do drzwi. No nic, pomyślałam, że to moja sąsiadka, która ma schizofrenię i z którą, mówiąc delikatnie, najlepiej nie wdawać się w dyskusje. Kiedy pukanie nie ustawało, a ja powoli zaczynałam przygotowywać w głowie przemowę, coś na kształt „pozwę panią o zniesławienie, prześladowanie i niech sobie pani nie myśli, że może pani bezkarnie zakłócać ciszę nocną”, nagle zapadła kompletna cisza, następnie zawibrował mój telefon i już wiedziałam kogo zastanę na klatce schodowej.

Wymachiwał mi przed nosem białą chusteczką. Skrzyżowałam ręce na piersi, próbując powstrzymać się przed rzuceniem jakiejś kąśliwej uwagi.

- Jesteś mentalna. – Oświadczył, a ja wybałuszyłam oczy ze zdziwienia. Niezupełnie tego się spodziewałam. – Jesteś mentalna i ja wiedziałem o tym od samego początku. Zaczęłaś od robienia mi dziwnych zdjęć. Cała ta akcja, kiedy praktycznie zdradziłaś mi cały swój plan, powiedziałaś jak chcesz zerwać ze swoim byłym? Już wtedy powinna mi się zapalić czerwona lampka. W sumie zapaliła się, ale nie wiedzieć czemu nie posłuchałem intuicji, która mówiła „wiej”.

Oto i on. Cholerna pochodnia. Pochodnia, która miała być zaledwie iskierką. Pieprzona chodząca wizualizacja moich nieodpowiednio podjętych decyzji.

- Nie chcę być niegrzeczna, ale sam też jesteś mentalny, skoro ciągnie cię do takich rzeczy.

Dam sobie rękę uciąć, że jego była dziewczyna to kryminalistka, która przyzwyczaiła go do skoków adrenaliny. Zaczęłam się nawet obawiać o swoje życie. Jeśli pewnego dnia zostanę uznana za zaginioną, będzie wiadomo, że miałam rację.

- Przychodziłem tutaj z niespodzianką co najmniej trzy razy, ale za pierwszym dorwała mnie twoja sąsiadka, która chciała dzwonić na policję, bo myślała, że chcę wysadzić w powietrze cały budynek, potem uznałem, że oszczędzę cię ze względu na zbliżające się święta. I wreszcie dotarło do mnie, że ja też przesadziłem.

- Jesteśmy kwita, Conor, naprawdę. Jeśli ty nie jesteś na mnie zły, to ja tym bardziej nie mam do ciebie pretensji. – Skłamałam. Oczywiście nie zamierzałam odpuścić tak łatwo. Nadal przerażało mnie to, z jaką łatwością przyszło mu powiedzenie czegoś takiego. I to jego „sama jesteś sobie winna” jako zwieńczenie i tak już podłego komentarza. Pieprz się, Henderson, myślałam, uśmiechając się szeroko, bo tego wymagała sytuacja. – Zrozumiałam co miałeś na myśli. Częstotliwość z jaką zmieniam zdanie irytuje nawet mnie samą. Wiesz co sobie pomyślałam wtedy w pubie, kiedy zobaczyłam cię po raz pierwszy? Że wyglądasz na takiego normalnego faceta i ja, kurczę, łaknęłam takiej normalności. Chciałam być taka łatwa i nieskomplikowana. Z tą pierwszą częścią poszło jak po maśle.

Wiedziałam, że go to rozbawi. W sumie mówiłam szczerze. Na początku zawsze staram się trochę za bardzo, ale prędzej czy później powracam do bycia skończoną zołzą. Kyle mógłby to potwierdzić. Wróćcie pamięcią do słynnej kłótni „chcę, żeby było jak kiedyś”. Łatwo było go winić za całą sytuację, ale to nie on zaczął się emocjonalnie wycofywać z tego związku. Bezustannie analizuję, rozmyślam, definiuję rzeczy, które uchodzą za niedefiniowalne, a później wypijam o dwa drinki za dużo i wszczynam kłótnie o sprawy, które dusiłam w sobie od wieków.

Stopniowo podgrzewaj wodę, to frajer nawet nie zauważy jak owijasz go sobie wokół palca – tak brzmiała rada, której udzielił mi sam Henderson.

- Obiecałaś, że będziesz się trzymać ode mnie z daleka.

- Jesteś, kurczę, za bardzo uparty. Zastanawiam się co tu jeszcze robisz po aferze ciążowej.

- Myślałem, że to twój sposób, żeby powiedzieć „zostań”. Zawsze kombinujesz zamiast powiedzieć coś prosto w twarz. Szczerze mówiąc nawet nie dopuszczałem możliwości, że możesz być w ciąży. Jakoś trudno było w to uwierzyć.

- Są jakieś granice. Nawet w moim odrealnionym świecie.  

- Tak czy inaczej to twoja wina. Byłaś zabawna, ironiczna i tak łatwo się z tobą rozmawiało.

Na początku zawsze staram się trochę za bardzo.

- I podpytałam jednego z twoich kolegów o twoje przyzwyczajenia i dlatego znalazłam się w odpowiednim miejscu i odpowiednim czasie, wtedy w siłowni.

- Czułem, że to za duży zbieg okoliczności. I domyśliłem się, że nie lubisz „wylewać z siebie siódmych potów”, chociaż wtedy twierdziłaś, że to twoje hobby. Masz mi coś jeszcze do powiedzenia?

- Wiesz, że tak naprawdę nie chcę… wiesz o tym, no nie? Może chciałam tego wtedy, ale na pewno nie chcę tego teraz.

- Sama nie wiesz czego chcesz. Nie powinienem naciskać. Przechodzę teraz naprawdę dziwny etap w moim życiu. Jak w finałowej scenie „Podziemnego kręgu”, „you met me at a very strange time in my life”.

- Ja jestem tym dziwnym etapem? – Uniosłam prawą brew, robiąc najbardziej niewinną minkę z możliwych i po raz pierwszy od jakiegoś czasu, patrząc na tę jego nieszczęsną trójkątną szczękę i lekko rozchylone usta zaczęłam się zastanawiać, czy to co planowałam zrobić nie wykraczało poza moje spaczone normy moralne. Przywołał scenę z mojego ulubionego filmu. Dupek. – Jestem Marlą. Zawsze chciałam być Marlą. W sumie cały ten motyw niestabilności psychicznej też by się zgadzał.

Znowu to zauważyłam. Coś jak czerwona lampka, analogiczna do tej, która zapaliła się nad łbem Conora, kiedy mnie poznał. Znak ostrzegawczy jak w piosence Coldplaya. Było coś niepokojącego w jego wyrazie twarzy i w  sposobie, w jaki na mnie czasami patrzył i właśnie to przerażało mnie w tym wszystkim najbardziej. Nie odpuszczał. Być może takie porażki jak my się przyciągają, może ludzie tacy jak my emanują energią, którą tylko jednostki o podobnym stopniu uszkodzenia są w stanie dostrzec. Taką ewentualność byłam w stanie zaakceptować. Wydawało mi się jednak, że stało za tym coś jeszcze. A co jeśli chciał zebrać laury za uratowanie mnie? Co jeśli wmówił sobie, że to wszystko jest tylko jakąś misją, w której chodzi tylko wyłącznie o dokonanie niemożliwego? Przyciągam facetów, którym wydaje się, że taka ja – humorzasta, uparta, obcesowa, tylko czekam, aż przybiegną mi na ratunek. Bo przecież nie mogę być taka naprawdę. To tylko pozory. Dwadzieścia lat udaję kogoś kim nie jestem, cierpliwie czekając aż pokaże się taki jeden i zmieni to wszystko. Litości.

Przecież ostrzegałam, że zacznę się dystansować, gdy tylko uznam, że za dobrze mnie poznałeś, kretynie.

To był ten moment. Ostatnia szansa, by go do siebie zniechęcić. Głos w mojej głowie powtarzał: „wiej, debilu”, ale usta ostatecznie odmówiły mi posłuszeństwa, bo mnie też, kurczę, ciągnęło do dziwnych rzeczy. Według mojego horoskopu wyszukuję sobie tego typu mężczyzn – zakompleksionych łamane przez niepewnych siebie, ewentualnie z jakimś innym, poważnym defektem i nasza znajomość jest równie intensywna, co lotna. W życiu nie spotkałam się z lepszym opisem moich relacji z płcią przeciwną, doprawdy.

- Spotykasz się z kimś? – Zmarszczył brwi, uważnie lustrując obszar za moimi plecami i wtedy do mnie dotarło, że nie zdążyłam jeszcze wszystkiego posprzątać. Skrawek czerwonego materiału z fragmentami białego kożuszka po prostu nie mógł pozostać niezauważonym, leżąc w samym epicentrum bałaganu, jaki panował w mojej sypialni. Prawda jest taka, że nie chciałam nawet dotykać dowodu zbrodni.

            I tu wypadałoby przejść do punktu „a” na liście rzeczy, które prawdopodobnie powinniście wiedzieć o tym enigmatycznym okresie świątecznym. Wróćmy na chwilę do 20 grudnia, jeszcze zanim zdążyłam wyjechać do rodzinnej pipidówy i zanim rzeczy przybrały tak dziwaczny obrót. To właśnie wtedy odwiedził mnie Jaydon, nie, musicie mi wybaczyć tak nieodpowiedni dobór słów, Jaydon tak naprawdę wparował do mojego mieszkania, emanując pewnością siebie i zapachem perfum, których, jak podejrzewam, wylał na siebie całą cysternę. Był sam, co wprawiło mnie w stan lekkiej konsternacji. Zapytał o drogę do łazienki, uznałam więc, że najwyraźniej po drodze do jakiegoś miejsca x doznał rozwolnienia i akurat do mojego mieszkania miał najbliżej. Niechętnie wskazałam mu palcem drzwi na końcu przedpokoju. Ewidentnie się spieszył, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że moja teoria była wielce prawdopodobna.

Usiadłam na łóżku w swojej sypialni, żeby nie wyglądało to tak, jakbym chciała wymóc na nim szybsze postępowanie i sięgnęłam po pierwszą książkę z brzegu, żeby tylko się czymś zająć. Och ironio, trafiło akurat na podręcznik do fizjologii zwierząt. Doszczętnie pochłonął mnie rozdział o rozmnażaniu, głównie ze względu na dość obcesowe ilustracje i już prawie zapomniałam o tym, że miałam gościa, gdy ten z prędkością światła wtargnął do mojego pokoju, rzucając tylko jakieś „ho ho ho”. Natychmiast oderwałam się od lektury, upuszczając wielki, ponad sześciuset stronicowy tom na podłogę. Oniemiałam z wrażenia. Pamiętam tylko huk. Ogromny huk, a potem ryciny męskich członków, walające się gdzieś pomiędzy mną a Jaydonem. No i Jaydon. Właśnie. Jaydon ubrany w czerwone stringi na szelkach, uwieńczone białym futerkiem, takie iście świąteczne. To tłumaczyło jego wcześniejsze „ho ho ho”.

- Jezu Chryste – tylko tyle zdołałam z siebie wydusić, zanim ostatecznie przytłoczyła mnie jego bezwstydność. Siedziałam tak przez chwilę z rozchylonymi ustami i lekko uniesionymi brwiami, aż w końcu zerwałam się, żeby podnieść podręcznik, mrucząc pod nosem jakieś „nie jestem zainteresowana”, „mam chłopaka” i inne takie, chyba nawet wymsknęło mi się „gratuluję, ale i tak muszę odmówić”.  Wydawało mi się, że wyraziłam się dość jasno i wreszcie coś do niego dotarło, widocznie Jay chciał jednak, żeby koniec wizyty był równie spektakularny, co jego wejście smoka, więc jakby nigdy zdjął wdzianko wyuzdanego Mikołaja, zalotnie porzucił je na środku pokoju i poszedł się ubrać. W ten sposób próbował chyba powiedzieć „gdybyś jednak zmieniła zdanie”, opcjonalnie „wesołych świąt”. – Ale co ja mam z tym… Jay? Proszę, zabierz to.

Obrócił się na sekundę, żeby obdarzyć mnie aroganckim uśmieszkiem i nim się obejrzałam, już go nie było. Najwyraźniej postanowił sobie, że jako moja seks zabawka nie będzie się odzywał, a jego jedyną kwestią będzie to arcyuwodzicielskie „ho ho ho”, może dlatego, że jest HO-HO-CHORY UMYSŁOWO.

W tym momencie na usta rzuca się pytanie: dlaczego w takim razie flirtowałam z nim jedenaście dni później, jakby nigdy nic się nie stało? Ups, chyba wcześniej o tym nie wspomniałam; otóż tak, pozwoliłam Jaydonowi na więcej niż zwykle tylko dlatego, że Kieran i tak skutecznie go cockblokował. A dlaczego udawałam, że wszystko było okej przed Conorem? Bo taki miałam kaprys. Bo wszystkie moje działania sprowadzały się albo do spełnienia moich egoistycznych żądzy, albo do zdobycia Kierana. W sumie na jedno wychodzi.

Tak czy inaczej wyszło na moje. Kieran myślał, że coś było na rzeczy między mną a Jaydonem, dlatego totalnie próbował to sabotować, a Conor uległ złudzeniu, że między nami wszystko w porządku.

Przeskok do teraźniejszości. Powiedziałam Conorowi prawdę, to znaczy historię z odwiedzinami Jaya, ale chyba nie bardzo uwierzył w moją wersję. Nie szkodzi. Wróciliśmy do naszej normy, przy czym „normą” było dla nas wypijanie trochę za dużej ilości alkoholu, gadanie od rzeczy i oglądanie przygłupich komedii. Nienawidzę komedii. Właściwie oglądaliśmy je tylko po to, żeby nie musieć skupiać się na fabule i móc przegadać większość seansu. Było dokładnie tak jak się tego spodziewałam, och, ile ja bym dała, żebym chociaż w tej kwestii zdołała zaskoczyć samą siebie. Chodzi o to, że taką prawdziwą mnie, to znaczy z całym tym bajzlem emocjonalnym i odpowiedziami na pytania z cyklu: „dlaczego taka jestem”, zna zaledwie garstka osób. Zwierzam się głównie po wódce i tylko z rzeczy, które przynajmniej częściowo zostały już przeze mnie przetrawione. Mówienie o emocjach sprawia, że czuję się słaba, poza tym ludzie mają skłonność do wykorzystywania tego typu słabości przeciwko tobie, dlaczego świadomie miałabym powierzać w ich ręce taką władzę? Ryan, mój kochany brat Ryan, jest jedną z tych osób, przed którymi się wygadałam. Nasze relacje były raczej oschłe, jako że jestem chłodna i troszkę za bardzo nie lubię okazywania uczuć, ale wtedy przytulił mnie nieskończoną ilość razy, powtarzał, że nie powinnam się obwiniać, że nie mam racji i tak dalej i może to byłoby nawet normalne dla każdej innej osoby na świecie, przypuszczalnie w rodzinie takie gesty i rozmowy się zdarzają, tylko że ja już w momencie wypowiedzenia tych kilku słów za dużo, zaczęłam wszystkiego żałować, chciałam spasować, najchętniej cofnęłabym się w czasie. Drugi raz nie byłabym taka głupia.

Było mu mnie szkoda. Mnie! W życiu nie czułam się bardziej upokorzona.

Właśnie dlatego zaczęłam się dystansować. Uprzedzałam, że tak zrobię, prawda? Dostrzegacie pewną analogię? W jak bliskich relacjach z bratem pozostaję do dzisiaj? Widujemy się od święta i prawie ze sobą nie rozmawiamy, a to mój brat, do cholery.

Teraz Conor leżał na mnie, przygniatając mnie swoim ciężarem i wbijając mi swoją cholerną, kanciastą szczękę w żebra, a musicie wiedzieć, że tak właśnie najczęściej kończyło się oglądanie filmów w salonie, bo nigdy z własnej woli nie chciałam mu zrobić miejsca na kanapie, dlatego rzucał się na mnie, rzekomo po to, żeby mnie przytulić, nazywał to zresztą „trudną miłością”.

Ciągle się wahałam, pewnie było to spowodowane utrudnionym przepływem krwi, ostatecznie ten kretyn nie ważył dziesięciu kilo.

To niby dalej był Conor, nasze chore żarty były na tym samym niskim poziomie co wcześniej, podobnie zresztą wyglądała sprawa naszych kłótni o byle pierdoły, wciąż tolerowałam go trochę bardziej niż większość ludzi, ale cholera jasna, intuicja mówiła mi, że to po prostu nie może się skończyć dobrze. No i z tyłu głowy cały czas miałam plan zemsty. To właśnie się zmieniło. Mój plan wobec niego. Conor Henderson sprawił, że powiedziałam mu o rzeczach, o których nie chciałam mówić i zaczęłam bawić się w gierki, których wolałabym uniknąć.

- Jak już trzymamy się tej całej szczerości i w ogóle, to musisz wiedzieć, że nienawidzę, kiedy się do mnie tulisz i jeszcze bardziej nienawidzę, kiedy bawisz się moimi włosami.

- Wiem – odparł zawadiackim tonem, na moment unosząc głowę, a później znowu oparł brodę na moich żebrach, jakbym była jakimś pieprzonym stojakiem na tę przerysowaną, trójkątną mordę. – Dlatego robię to tak często.

- Skończony dupek – warknęłam, sięgając po telefon. Miałam właśnie pożalić się Rutgerowi na kolejny, pełen kiczowatości i dramatów powrót Conora, kiedy coś innego przykuło moją uwagę. Jay obsmarował mnie w internecie. Że niby odrzuciłam go, bo jestem rasistką. Co prawda nie podał moich danych, ale ilość aluzji do mojej osoby była wręcz zastraszająca. A myślałam, że łączyło nas coś wyjątkowego! – Conor, możesz mi coś wyjaśnić? Jakie są moje zalety? Zakładam, że takowe posiadam, jako że przyciągam tak wybitnie specyficzne jednostki jak ty. I Jaydon.

- Jesteś… dostępna. Może i nie robisz dobrego pierwszego wrażenia, ale jak już zamilkniesz, możesz być całkiem przyzwoitym słuchaczem. Ze dwa razy byłaś nawet miła, co pokazuje, że tkwi w tobie potencjał.

„Dostępna” jest nowym określeniem dla „łatwa”, czy co? Postanowiłam to zignorować, bo coś do mnie dotarło. Conor naprawdę dobrze mnie znał, przynajmniej w porównaniu z resztą znajomych i w przeciwieństwie do Kierana, dostrzegał i tolerował moje wady. Komplementy, którymi Gibbs rzucał we mnie niczym banknotami w tanią striptizerkę - te wszystkie miłe słówka, które wciąż analizowałam w mojej wiecznie pracującej na najwyższych obrotach główce, przestały łaskotać moje ego. Nagle wszystko stało się jasne. To był jego sposób na powiedzenie „jesteś dla mnie za dobra”, jakiś rodzaj pieprzonej, odwróconej psychologii, którą doskonalił pewnie przez lata bycia typowym facetem – typem zdobywcy i podrywacza, bo to jego „jesteś dla mnie za dobra” sugerowało, że powinnam zainteresować się kimś innym, miało wyglądać to tak, jakbym sama wpadła na ten pomysł. „Jesteś dla mnie za dobra” synonimem „nie chcę cię”.

Pieprzeni bracia Gibbs. Nic dziwnego, że Prince wyrósł na zdeprawowanego psa. Regularnie gwałcił moje łydki, bo nie miał pojęcia jak postępować z kobietami. Takie wartości wyniósł z rodzinnego domu. Nagle nie mogłam go już winić za to, że był stereotypowym psem na baby.

____________________________________________

Zapomniałam wspomnieć o tym jakieś dwa rozdziały temu: mam nadzieję, że nie przeszkadza wam to, że tak skaczę sobie po czasoprzestrzeni i robię te swoje przeskoki do przeszłości zamiast zachować porządek chronologiczny. Emma jest trochę niestabilna, a ten mały zabieg pozwala trochę prześledzić jej tok myślenia, który jest, mówiąc delikatnie, lekko chaotyczny. Chaos, chaos. Emma jest mną.

W zamyśle, miałam zamknąć się w dziesięciu rozdziałach, ale jak widać, poniosłam spektakularną porażkę na tym szczeblu i raczej się nie wyrobię. To może piętnaście?