Rozdział 6. Problematycznie

Na tle Hendersona, każdy przedstawiciel płci męskiej prezentował się wyjątkowo dobrze, ale nic nie przebije chyba Kierana i jego przesłodkiego uśmiechu, przenikliwego spojrzenia i przyjaznego usposobienia. Gibbs nie był może osobą, za którą dawniej obejrzałabym się na ulicy, głównie dlatego, że jego włosy były trochę za krótkie i nie nadawały się do tarmoszenia (z drugiej strony aż boję się go sobie wyobrazić z bujną grzywą, niektórym po prostu nie pasuje fryzura a’la Andrew Garfield 2012, która zawsze była dla mnie niedoścignionym ideałem), ale nowej mnie się podobał. Kiedy powtarzał, że musi mi się odwdzięczyć za pomoc w wykończeniu referatu, myślałam, że znowu zaprosi mnie na kawę, a ja, cholera jasna, nie lubię kawy, przyswajam tylko tę mrożoną i tylko raz na jakiś czas, bo już jako nastolatka nabawiłam się kłopotów z nadciśnieniem. Nasze spotkania jeszcze zanim zaczęłam mu pomagać przy pisaniu pracy opierały się na tym, że jedno zapraszało drugie do kawiarni. Mało oryginalne.

Później stałam się regularnym bywalcem jego domu. Miałam dobry pretekst. Zawsze zaczynałam rozmowę od „musisz to poprawić”, aż w końcu przestałam to robić. Czasem byłam zapraszana, innym razem wpadałam od tak, bez zapowiedzi, utrzymywaliśmy przecież dosyć przyjacielskie stosunki. Mogłam to robić. No właśnie: mogłam? Nadal uważałam, że potrzebuję dobrego powodu, nie chciałam być zbyt nachalna, dlatego systematycznie pożyczałam od niego różne rzeczy, żeby później mu je osobiście oddać. W głównej mierze były to gry - GTA i inne takie. Nie chcę się chwalić, ale kiedyś przeszłam tę grę w całości, choć przy Gibbsie udawałam, że pierwszy raz biorę do ręki pada.   

Jego dom był dużo większy niż w starej, poczciwej pipidówce. Kieran przeprowadził się do Londynu tych kilka lat przede mną, w dodatku przed wyjazdem pokłócił się z moim bratem, dlatego nasz kontakt automatycznie się urwał. Z nieoficjalnych źródeł wiem, że poszło wtedy o jakąś dziewczynę, nie, nie o jakąś tam dziewczynę, a o pannę, o którą Gibbs zabiegał od dawna, a którą mój brat wkrótce później zapłodnił. Zawsze podziwiałam facetów za to jak łatwo potrafili się ze sobą pogodzić. Pewnie było im łatwiej, bo laska okazała się być straszną suką, a Ryan do dziś płaci alimenty, choć syna widuje tylko kilka razy w roku.

Lubiłam do niego przychodzić, ale tylko kiedy Jaydona (jego brata) nie było akurat w pobliżu. Koleś miał tak spaczone poczucie humoru, ciskała od niego tak przerysowana pewność siebie, a jego aluzje były do tego stopnia zboczone, że po prostu nie wiedziałam jak się zachować w jego obecności. No i czułam nieodpartą potrzebę ukrywania przed nim stóp. Najczęściej siadałam po turecku. Jaydon był ich fetyszystą. Doświadczyliście kiedyś typowego gwałcenia wzrokiem? Miałam wrażenie, że Jay robił to cały czas, przy czym ofiarą padały moje stopy.

Szemrany typ. W walentynki zamieścił w sieci zdjęcie swojej ręki w dosyć specyficznym ułożeniu, dziękując jej za to, że zawsze była przy nim.

Był jeszcze ich pies, Prince, który przy każdej nadarzającej się okazji, usiłował odbyć stosunek seksualny z moimi kończynami. Nie mogłam go tak po prostu odepchnąć, był za wielki. Nauczyłam się go ignorować. Żartuję, zamykałam skurczybyka w łazience. Udawałam, że to przez przypadek, ale w rzeczywistości najpierw demonstrowałam mu wydepilowaną łydkę, zupełnie jakbym występowała w reklamie maszynek do golenia, kusząco przejeżdżałam po niej ręką, a kiedy psisko rozpaczliwie próbowało się na nią rzucić, uciekałam stamtąd, pospiesznie zamykając za sobą drzwi. Sprawiało mi to dziwną satysfakcję. Choć raz to nie ja byłam tą, która się za kimś uganiała.

W tym domu było za dużo testosteronu, w powietrzu unosił się odór feromonów, spowity mgiełką nimfomanii.  

- Tommy właśnie dodał zdjęcie z naszego wypadu do Vegas – Jaydon uśmiechnął się pod nosem, wpatrując się w ekran telefonu. Udawałam, że totalnie zaaferowała mnie gra, chociaż właśnie postrzelono moją postać i nastąpił moment bolesnego oczekiwania na wyjście ze szpitala.

Kieran siedział koło mnie na kanapie, więc kiedy drugi Gibbo pokazywał mu wspomnianą fotkę, zerknęłam na nią mimochodem. Dopatrzyłam się na niej siedmiu dziewczyn. Wszystkie były w bikini, nie, tego nie można było nazwać strojem kąpielowym, to były skrawki materiału, ledwo zasłaniające strategiczne miejsca. Jedna z nich ewidentnie utraciła kontrolę nad sylikonowymi cyckami, bo ich okolica została dosyć nieudolnie zamazana w programie graficznym, pewnie przez Tommy’ego. Zaraz za szeregiem roznegliżowanych kobiet, stało pięciu kolesi, również w prawie idealnym rzędzie, „prawie”, bo Kieran wyłaniał się zza pleców brata, jakby brakło dla niego miejsca w kadrze. I tak powinien się cieszyć, bo przynajmniej nie został ucięty tak jak jedna z tych lasek.

- Daj spokój – prychnął Kieran, szybko zasłaniając ekran ręką, chyba przez wzgląd na mnie. Jeśli chciał mnie ustrzec przed nagłym uderzeniem gorąca, to nie zdołał tego zrobić. Udawałam jednak, że emocjonuję się grą. Nieważne jak bardzo skupiałam się na zestrzeliwaniu frajerów na ekranie telewizora, wewnętrzny głos i tak coraz głośniej powtarzał: „nie wyglądasz jak one”. – Em, czy ty przypadkiem nie straciłaś już życia?

Uśmiechnęłam się złowieszczo, wzruszając ramionami. Od momentu wznowienia gry to on powinien przejąć pada. Zawsze się w ten sposób wymienialiśmy, żeby było sprawiedliwie.

- Jest jeszcze jedno! – Jaydon nie odpuszczał. Spojrzałam na niego z politowaniem, ale miałam wrażenie, że w ogóle nie zauważał mojej obecności. Może gdybym założyła sobie nogi za głowę, to wtedy zyskałabym odpowiednio dużo uwagi; otrzymałabym szansę, żeby zasugerować, że chcemy zostać sami.

Na drugim zdjęciu jakaś laska trzymała puszkę pomiędzy pośladkami. Kieran prawie dotykał policzkiem jej tyłka. Interesujący widok.

- Mroczne czasy – wyjaśnił. Zauważył, że nie potrafiłam pohamować ciekawości i znowu zerknęłam na profil Tommy’ego (kimkolwiek był ten człowiek, dla mnie był już skreślony). Kieran posłał bratu ostrzegawcze spojrzenie. – Dobra, wystarczy.

- Nie przesadzaj. Emma też na pewno może się pochwalić jakimiś szalonymi wakacjami. Prawda, Emmo? Nie jesteś tak pruderyjna jak twoja koleżanka, co?

- Jestem prawie pewna, że puszki w dupie to ja raczej nie trzymałam.

Tylko jeden z nich się zaśmiał i bynajmniej nie był to Gaydon (bo tak właśnie pieszczotliwie przechrzciłam tego natręta). Rozmowę przerwało nam skowyczenie psa. Całe szczęście. Już miałam powiedzieć, że kiedyś musiałam przepędzać krowę, która uciekła mojej babci z zagrody. Jakże odmiennie spędzaliśmy wolne dni!

Spokojnie siedząc na sofie, przyglądałam się ich kłótni o to, kto znowu zatrzasnął Prince’a w łazience, tymczasem psisko wystawiło jęzor i zamerdało ogonem. Do tej pory lubieżnych czynów Prince dopuszczał się kiedy zostawaliśmy sami, ale kto go tam wie, zawsze mógł przecież zrezygnować z romantyczności. Nigdy w życiu nie biegłam tak szybko do wyjścia.

***

Któregoś dnia, gdy wracałam akurat z zakupów, zastałam Hendersona pod drzwiami mojego mieszkania. Minęło sporo czasu od naszego ostatniego spotkania. Zaczęłam się nawet zastanawiać co znowu spieprzyłam, gdzie popełniłam błąd, w jaki sposób mogłam go do siebie zniechęcić. Skoro nie zrobił tego ciążowy alarm, to nasza „randka”, zwana dalej „treningiem” tym bardziej nie powinna go odstraszyć. Widziały gały co brały. Dosłownie.

Siedział na schodach, jakby nigdy nic, oczekując mojego powrotu. Trzymał w ręku papierowe pudełko z logiem mojej ulubionej pizzerii. Uśmiechał się promiennie, w charakterystyczny dla siebie sposób; pewnie doświadczenie nauczyło go, że tyle wystarczy, żeby kolana większości kobiet w jego otoczeniu gwałtownie zmiękły tudzież rozchyliły się do granic możliwości. Jego włosy, choć nieco odrosły, nadal ułożone były w ten sam sposób – postawione lekko do góry i zaczesane na prawą stronę. Niby wszystko się zgadzało. Niby, bo wciąż wydawało mi się, że Conor był dziwnie przygaszony. W jego oczach było coś przerażającego. Nie przyglądałam się im zbyt często, zwykle potulnie zwieszałam głowę, gdy nasze spojrzenia się krzyżowały, tym razem jednak, na ten ułamek sekundy, zebrałam się na odrobinę śmiałości i trochę dłużej niż zwykle pozwoliłam sobie na przyjrzenie się niezwykłemu zjawisku, jakim była dogorywająca w jego zielonych tęczówkach chęć udowodnienia mi Bóg wie czego. Moja niewzruszona postawa nie pozostawiała złudzeń. Nie mógł wpadać tak do mnie bez zapowiedzi i oczekiwać, że podskoczę z radości, ilekroć ujrzę tę jego przesadnie zarysowaną szczękę.

- Ostatnio trochę za późno dotarło do mnie, że natarczywe burczenie w brzuchu dochodziło z naszego stolika – oświadczył, podsuwając mi karton pod sam nos. Nie chciałam, żeby pomyślał, że ta cudownie pachnąca pizza mogła załatwić całą sprawę, ale mimowolnie się uśmiechnęłam, bardziej do pizzy niż do niego.

- O mój Boże. Sernik, teraz to… czy ty mi płacisz za seks? Jak słabą lafiryndą muszę być, skoro dostaję tylko żarcie? Co będzie dalej, chleb i woda? – Spojrzałam na niego z wyrzutem, ale istotnie, ten arogancki uśmieszek, malujący się na jego twarzy spełniał swoją funkcję. Nie potrafiłam się na niego złościć. Po prostu przez moment, przez krótką chwilę wydawało mi się, że mam małe déjà vu, zebrało mi się na wspomnienia, w dodatku włączyła mi się ta moja barania nadopiekuńczość, tyle. - Dlaczego myślałeś, że to zadziała?

- Liczyłem raczej na to, że sprawę załatwią moje mięśnie, ostatnio nie mogłaś się ich nachwalić – uśmiechnął się jeszcze szerzej, demonstrując to swoje imponująco nieskazitelne uzębienie. Ugh.

- Dlaczego zawsze ja? – Mruknęłam pod nosem, waląc głową o drzwi. Nigdy nie przyznałabym tego na głos, ale zabolało. Zdecydowanie powinnam była popracować nad teatralnością moich gestów. Niechętnie, po krótkiej bitwie stoczonej z własnymi myślami, otworzyłam drzwi i wpuściłam go do środka. – Trochę rozumiem dlaczego nie potrafisz mi się oprzeć, ale to – tu rękami nakreśliłam linię wzdłuż mojego ciała, głównie tułowia, jako że moje górne kończyny nie są nadnaturalnie długie. – To moje metr siedemdziesiąt parę czystej wspaniałości, niekoniecznie pisze się na zobowiązania, a ty trochę za często jesteś w pobliżu, wiesz?

- Mogę być w pobliżu, ale tylko wtedy, kiedy ty tego chcesz?

- Ty to powiedziałeś – wzruszyłam ramionami, siląc się na najbardziej niewinny uśmieszek z możliwych. - Właśnie dlatego wybieram nieosiągalnych mężczyzn. Nie poznajesz potencjalnych teściów, żyjesz sobie spokojnie w przeświadczeniu, że ta druga strona nie ma o niczym pojęcia, nigdy nie zaznasz odtrącenia. Widzisz, poznanie twojej matki trochę mnie przytłoczyło. Nie taki był plan. Teraz jak z tobą skończę, to będę w jej oczach tą złą, niedoszłą synową. Nie mogę cię nawet porządnie wykorzystać. Będzie wiedzieć. Matki zawsze wiedzą. A ja nie chcę się wiązać. Nigdy tego nie ukrywałam. Moja rodzina przyczyniła się do znacznego wzrostu średniej rozwodów w tym kraju. – Wzruszyłam ramionami, beznamiętnie przekładając pukiel włosów między palcami. - Nie jestem święta, Conor. Wolałabym być tą kruchą, nieskazitelną istotą, za jaką mnie masz, ale niestety prawda jest taka, że nie jestem dobrą osobą. Czasami podpalam rzeczy tylko po to, żeby patrzeć jak płoną.

- Podpaliłaś psie odchody i wydaje ci się, że jesteś piromanką?

- Wiesz o czym mówię – syknęłam ostrzegawczo. - Włączyła ci się lampka „muszę ocalić to bezbronne stworzenie”. Traktujesz mnie jak wyzwanie, bo mój tok myślenia jest dla ciebie nie do ogarnięcia. Poza tym trochę imponuje ci fakt, że przejęłam inicjatywę.

- Dobra, dobra. Powoli. Naprawdę dużo mówisz. Po pierwsze jeśli chcesz, mogę zgrywać niedostępnego. Po drugie chyba trochę zbyt szybko wysunęłaś swoje wnioski. Ty potrzebowałaś słuchacza, może ja też chciałbym się komuś wygadać?

- No właśnie na tym polega problem! Mówię dużo! Uzewnętrzniam się. Bo ja chcę poruszać tematy dotyczące całego spektrum moich emocji, rozumiesz? Uwielbiam filozofować, analizować, roztrząsać moralne dylematy, tylko że zazwyczaj tego nie robię. Duszę to wszystko w sobie. Dusiłam to wszystko w sobie. Kiedy cię spotkałam coś we mnie pękło, wiesz? Nie zrozum mnie źle, moim słuchaczem równie dobrze mógłby być byle bezdomny, pan ochroniarz w drogerii czy coś, broń Boże nie sugeruję ci, że jesteś wyjątkowy. Ale ja zachowuję dla siebie tak dużo myśli, że teraz czuję dziwną potrzebę wyrzucenia z siebie chociaż części tego bajzlu, wiadomo, żeby zrobić miejsce dla nowych refleksji. I widzisz, Conor, kłopot w tym, że podobało mi się to, że byłeś nieznajomym i dlatego nawijałam i dalej nawijam przy tobie jak katarynka, ale jeśli będziemy to kontynuować i ty staniesz się trochę mniej nieznajomym, to może się zrobić niezręcznie. Już teraz wiesz o mnie za dużo. Zazwyczaj nie rzucam swoimi sekretami na prawo i lewo

- Jakoś trudno mi w to uwierzyć.

- Puenta jest taka, że prędzej czy później cię odtrącę i zrobię to dlatego, że jesteś jedyną osobą, która wie o tych wszystkich rzeczach. Chciałam spróbować przyjaźni z przywilejami, ale to chyba jednak dla mnie za dużo. Mam problemy z zaufaniem i jestem emocjonalną zdzirą. Jakoś ciemno to widzę.

- Mam gdzieś twoją potrzebę analizowania wszystkiego. Nie musisz definiować tego co jest między nami. Nie bój się, nie jestem wielkim fanem związków i uwierz, nie jestem w tobie po uszy zakochany – wycedził, używając tonu na pograniczu frustracji i dziwnego rozbawienia. - Co jeśli to działa w obie strony? Co jeśli ja też chcę ci coś powiedzieć, ale za każdym razem drobiazgowość, z jaką opisujesz swoje dylematy, przytłacza mnie do tego stopnia, że nawet boję się nadmienić, że grunt wali mi się pod nogami?

- Tobie? No, daj spokój. Gdybym była tobą, to w tej chwili pewnie wyrywałabym jakąś modelkę. W banku spermy słoiczek z twoim nazwiskiem byłby moim pierwszym wyborem, doprawdy. Jak już dotrze do mnie, że nigdy nie będę w stanie się z nikim związać, bo jestem zbyt powalona, to być może nawet zgłoszę się bezpośrednio do ciebie po ów słoiczek. Mam pewne obawy przed przekazywaniem moich wadliwych genów kolejnym pokoleniom, ale może ułomność emocjonalną i nie tyle kręcone, co krzywe włosy, na tle twojej trójkątnej szczęki i zielonych oczu, wypadną na tyle blado, że nikt ich nawet nie zauważy i dzieciaki nie będą prześladowane w szkole.

- Właśnie próbuję ci coś wyjaśnić.

- A ja właśnie próbuję to przetrawić, obarczając cię przy tym nadmiarem bezużytecznych informacji. Nie chciałam, żeby zapadła krępująca cisza. Cholera, zawsze przyciągam problematycznych mężczyzn.

- Może dlatego, że sama jesteś, no wiesz, problematyczna.

- Naprawdę przydałby ci się przyjaciel. – Westchnęłam ciężko i już po krótkiej chwili zawahania zrzuciłam sweterek. – I tak dla jasności: analizuję tylko przeszłość, więc jak już, to zdefiniuję cię dopiero jak z tobą skończę – kontynuowałam, mierząc go z góry na dół dosyć obojętnym spojrzeniem. – Sekret za sekret. Przyznajesz się do czegoś – druga strona zdejmuje ubranie. Trochę to dramatyczne, ale przynajmniej zawiąże się dialog. W przeciwnym razie zagadam cię na śmierć.

____________________________________

Muszę przyznać, że Jaydon to mój ulubieniec i nieskończone źródło inspiracji. Jego konto na instagramie sprawia, że moje życie nabiera sensu.

Przepraszam, przerwa była trochę długa (ale nie tak długa jak u Karolli, ha).

Raczej nie skomentuję dzisiejszego meczu.