Rozdział 7. Feromony, feromony

            Ze zdenerwowania zaczęłam maltretować skórki i jak Bóg mi świadkiem byłam o krok od powrotu do okropnego nałogu obgryzania paznokci. Spuściłam wzrok i prawie dotykając brodą klatki piersiowej, pozwoliłam, żeby włosy sterczące we wszystkich kierunkach zasłoniły mi większość twarzy. Pamięcią wróciłam do felernego momentu zwierzeń na linii ja – Conor Henderson. Znowu zrobiłam z siebie emocjonalną zdzirę. A Conor bierze antydepresanty. Auć. Całe to zbliżenie emocjonalnie średnio mi odpowiadało; zazwyczaj duszę w sobie wszelkie zalążki uczuć, ot od czasu do czasu popłaczę sobie pod prysznicem, kiedy na ten przykład przywalę łokciem o kafelki, czytaj: byle pierdoła wywołuje u mnie coś, co nazywam napadem człowieczeństwa, a muszę przyznać, że jak na zimną sukę bez serca doświadczam takich napadów zdecydowanie za często. Jest to efekt piętrzenia się pojedynczych uczuć.

Nieważne. Teraz miałam większy problem, jeśli pominąć fakt, że przesadziłam z ilością lakieru do włosów, toteż grzywka ciążyła mi trochę bardziej niż zazwyczaj i nie mogłam nawet porządnie wciągnąć brzucha, bo za bardzo dekoncentrowało mnie spojrzenie szatyna.

            - Zniknęłaś tak nagle. Myślałaś, że nigdy się nie domyślę o co w tym wszystkim chodzi? – Kieran nie ustępował. Lekko kołysząc się na biodrach, przenosiłam ciężar z jednej nogi na drugą. Wdech, wydech. Chłopak zaczynał się niecierpliwić, a ja, no cóż, ja byłam niezaprzeczalnie rozkojarzona. Jego jasne dżinsy były jakby skrojone idealnie na miarę, dziwiłam się nawet jak udało mu się włożyć ręce do kieszeni, bo wydawały się wręcz trochę przyciasne, a czarna koszulka, drogi Boże, ten pieprzony, czarny t-shirt został stworzony po to, żeby podkreślić jego imponujące mięśnie, zwłaszcza na brzuchu. Miał ten wyraz twarzy, który mówił „kochanie, urodziłem się po to, żeby złamać ci serce” (coraz bardziej rozumiem teksty piosenek Arctic Monkeys), jeśli wiecie o czym mówię. Jego gesty były wręcz przesycone nonszalancją. Wiedział jak to na mnie działa, musiał wiedzieć. Tymczasem zbliżył się do mnie i nieoczekiwanie zmienił ton z oskarżycielskiego na nieco bardziej wyrozumiały i pełen współczucia. I znowu zlustrował moją twarz w typowy dla siebie sposób, stylizowany na bogu ducha winnego szczeniaka (czy ze względu na moje ostatnie doświadczenia to porównanie nie jest trochę nie na miejscu?). – Przepraszam za niego.

            - To nie jego wina, serio. Owszem, bywa trochę nachalny, ale jestem w stanie zrozumieć dlaczego zachowuje się w ten sposób. Feromony, te sprawy. Pewnie dlatego się mnie przyczepił. Nie wyobrażam sobie innego powodu, dla którego miałby być tak... bezpośredni.

            - Feromony?

            - Zauważyłeś jak na mnie patrzy? Jakbym była jego ofiarą. Gdyby mógł, to rozerwałby mnie na strzępy, kawałeczek po kawałeczku. Ja tam się go boję. Jest taki uparty i nigdy nie przyjmuje odmowy. To się wymknęło spod kontroli. Kiedy zaczął się ocierać o moją łydkę, kurczę, musiałam coś z tym zrobić. Dobra, może nie powinnam go zamykać w łazience, ale cholera jasna, postaw się w mojej sytuacji.

            - Zamknęłaś mojego brata w łazience? Czekaj, co dokładnie zrobił Jaydon?

            - Jaydon? Drogi Boże, mówiłam o twoim psie. Nie zamknęłam… on nie… twój brat nie napastował mojej łydki.

            Jeszcze nigdy nie widziałam go tak rozbawionego. Dosłownie rechotał mi prosto w twarz. W pewnym momencie musiał nawet zasłonić usta ręką. Wiedziałam, że jestem zabawna, wolałam jednak, kiedy ludzie śmiali się razem ze mną, niekoniecznie ze mnie. No skąd mogłam wiedzieć, że Jaydon też chce mnie przelecieć?

Musiało minąć dobrych kilka minut, zanim opanował śmiech i był w stanie kontynuować rozmowę.

            - Jawnie próbował z tobą flirtować na moich oczach. Myślałem, że zaczęłaś mnie unikać ze względu na Sarę.

            Zostałam przytłoczona nadmiarem informacji, a potrafiłam myśleć jedynie o tym, że to nie była randka. To znaczy ja ogólnie nie chadzam na /randki/, brzydzę się tym określeniem i w ogóle, ale nie wiedzieć czemu, kiedy Kieran zaprosił mnie na mrożony jogurt, a później przeciągnął wypad o bilard, wydawało mi się, nie wiem, łudziłam się, że ten jeden jedyny raz los uśmiechnął się w moją stronę. Jak nie wiesz o co chodzi, to zawsze stoi za wszystkim brat bliźniak twojego obiektu westchnień. A gdyby chociaż byli fizycznie podobni! Być może skusiłabym się na Jaydona po dużej ilości alkoholu, kokainy i czegoś na rozluźnienie mięśni.

            - A co ona ma z tym wspólnego? – Zrezygnowana wróciłam na ziemię, najwyraźniej tylko po to, żeby przyłożyć losowej osobie w brzuch kijem bilardowym. – Czekaj, powiedz jeszcze, że lecisz na Sarę. – Ugryzłam się w język zanim zdążyłam dodać mało taktowne „to takie typowe”, aczkolwiek i tak zaczęłam już żałować swoich słów. Moim największym problemem, zaraz po tym, że ciągle gadam od rzeczy, zachowuję się obcesowo, dramatyzuję i jestem wiecznie sfrustrowana, jest to, że w stosunku do pewnej wąskiej grupy osób zachowuję się wręcz ekstremalnie zaborczo. Kiedy jestem zazdrosna, to tak na sto procent. Owszem, członkowie elity mogą sobie mieć innych znajomych, czy przyjaciół, ale muszą mnie darzyć specjalnymi względami, a to właśnie względów Kierana domagałam się w szczególności.

            - Chodziło mi o to, że coś było na rzeczy między nią a moim bratem.

            Na usta jakoś samo się cisnęło „nie, nie, kazałam mojej współlokatorce flirtować z Jaydonem tylko po to, żeby się do ciebie zbliżyć, lmao, nie obrażaj się, błagam”, ale jednak jakimś cudem udało mi się zachować stoicki spokój i wyjątkowo nie powiedziałam tego na głos.  

            - Nie. Sarah nie poczuła się specjalnie dotknięta. Tak mi się przynajmniej wydaje. Dlaczego miałabym cię unikać z tak błahego powodu? Czekaj, kurczę, wychodzi na to, że totalnie zdystansowałam się przez wzgląd na twojego psa. To nawet gorzej. Możemy się trzymać wersji, że chciałam uniknąć dramy? – Wycedziłam, sięgając po swoje piwo, którego więcej niż połowę wypiłam już duszkiem, tak na odwagę, choć ręki sobie nie dam uciąć – być może z rozpaczy. – Jaydon, co? Co on w ogóle we mnie widzi? Myślałam, że liczą się dla niego tylko ładne stopy i nieskazitelne brwi. Może powiedz mu, że mój drugi palec jest dłuższy od palucha, co? Wspomnij jeszcze o haluksach. Ogólnie oznajmij mu, że moje stopy są totalnie zdeformowane. – Wypaliłam, modląc się w duchu o to, żeby się nie obraził. Rychło w czas dotarło do mnie, że znowu zachowałam się nietaktownie. – Wybacz. Mówimy tu o twoim bracie. Tak dla sprostowania: nie mam brzydkich stóp. A to była jedna z najbardziej dziwacznych rzeczy jakie kiedykolwiek wyszły z moich ust.

            - Niemożliwe – uśmiechnął się pod nosem, wbijając kolejną bilę do łuzy.

            - Jestem prawie pewna, że połówki były moje. – Prychnęłam pod nosem, ale Kieran tylko wzruszył ramionami. Żadne z nas nie potrafiło grać w bilard. Właściwie robiliśmy to chyba tylko po to, żeby rozmowa nie była jeszcze bardziej niezręczna. Mówiąc o tym co niezręczne – znowu wróciłam pamięcią do wieczoru zwierzeń. Nigdy nie czułam się bardziej upokorzona niż wtedy, zdejmując sweterek po wypowiedzeniu potencjalnie najtrudniejszych słów w moim dotychczasowym życiu. Daddy issues. Diagnozę znałam już dawno. Sęk w tym, że na palcach jednej ręki mogę zliczyć, ile osób znało całą historię, zwłaszcza z mojej perspektywy. W dodatku wszystkie zostały w nią wtajemniczone tylko dlatego, że po wódce zwykłam robić z siebie emocjonalnego wraka. – Schlebia mi to, nie zrozum mnie źle, ale nie jestem zainteresowana, mówiąc delikatnie.

            - Masz na oku kogoś innego – wyszczerzył się do granic możliwości i chyba nawet puścił mi oczko, choć ręki nie dam sobie uciąć, bo kiedy profesor, z którym miałam wykłady z biotechnologii miał zapalenie spojówek, kilkakrotnie wykonał bardzo podobny gest w moim kierunku, a ja durna, naturalnie go odwzajemniłam. Później musiałam się dźgnąć w oko długopisem i udawać, że coś mi do niego wpadło, bo do końca zajęć pan Evans patrzył na mnie jak na okaz w muzeum, nie mogąc się nadziwić mojej głupocie. Mrugnął czy nie mrugnął, Kieran najwyraźniej dobrze się bawił, szkoda tylko, że moim kosztem. -  Dokładnie to mu powiedziałem.

            - Och, naprawdę? – Zmarszczyłam brwi, nieco przytłoczona falą gorąca, która zaczęła mnie oblewać od środka. Wiedział. Już miałam zbierać resztki dumy i ukryć się w bezpiecznym miejscu (damskiej toalecie rzecz jasna), kiedy odezwał się ponownie.

            - No tak, ten koleś, Conor, tak?

            Gówno wiedział. To pokrzepiające i frustrujące zarazem. Nie chciałam, żeby to, że zwyczajnie wolę innego bliźniaka było aż nazbyt oczywiste, no ale kurczę, litości, nie musiał mnie od razu swatać z Hendersonem. Zaczęłam kwestionować swoje uczucia do Kierana. W moim typie byli raczej inteligentni mężczyźni, ba, kujoni. Myślałam, że moja aż nadto sugestywna mowa ciała coś mu uświadomi, ale skąd, mogłam się przed nim wypinać do woli, mogłam naciągać koszulkę, mogłam pokazywać stanik i nic.

            - Prędzej podcięłabym sobie żyły i zaczęła się ocierać o ściany w kopalni soli, uwierz. A to cholernie bolesne i niehigieniczne. Wiesz ile osób decyduje się na polizanie takiej ścianki?

            - Naprawdę trudno cię rozgryźć, jeśli chodzi o te sprawy. Zawsze myślałem, że mnie nienawidzisz.

            - Cóż, jak już wspomniałam, kiedyś uważałam, że byłeś niczego sobie. Gdybym wiedziała, że to tak bardzo nieoczywiste, to w życiu bym się do tego nie przyznała.

            - No daj spokój, za każdym razem kiedy przychodziłem do twojego brata i ty otwierałaś mi drzwi, robiłaś tę minę, no wiesz, jak grumpy cat, a potem bunkrowałaś się w swoim pokoju i tyle cię widziałem.

            - Taką mam twarz! Zawsze wyglądam na sfrustrowaną! – Oburzyłam się. Nie potrzebowałam lusterka, żeby wiedzieć, że momentalnie moje policzki zaczerwieniły się do granic możliwości. Jak ten żelazny przyrząd do znakowania bydła. Przydałby mi się taki. Wypaliłabym sobie na tyłku napis „dekiel”.

            Gibbs przybliżył się tak nagle i nieoczekiwanie, że z wrodzonej przezorności nieco się wycofałam, a on tylko spojrzał na mnie surowym wzrokiem, jakby poddawał mnie jakimś bliżej nieokreślonym testom i już po chwili kąciki jego ust drgnęły, tym razem jednak jego uśmiech był bardziej arogancki niż zwykle, zwieńczony nutką czystej satysfakcji, to był taki rodzaj uśmiechu, który demonstrował praktycznie całe uzębienie, mogłabym zobaczyć jego ósemki, gdyby tylko je miał.

            - Rzeczywiście, chyba coś w tym jest – przyznał, drapiąc się po brodzie jak domorosły specjalista. Próbowałam zachować powagę, ale mięśnie twarzy definitywnie odmówiły mi posłuszeństwa. Może jednak nie byłam jeszcze taka do reszty zgorzkniała.  

            Coś co zwą „comfort zone” jest czymś czego należałoby się obawiać, to dziadostwo może być cholernie obezwładniające. Trzymasz się tego co bezpieczne, dobrze poznane, niczego nie zmieniasz i BUM, nim się obejrzysz, przestajesz się starać, bo przecież jest dobrze tak jak jest, prawda? Znowu przeskok do momentu, w którym wyszłam z własnej strefy komfortu, tamtego wieczora z Hendersonem. Powiedziałam mu prawdę, ale nie wgłębiałam się w szczegóły. Moja kontra na jego „mam problem”, brzmiała „znałam kogoś kto miał ten sam problem i to nie skończyło się dobrze”. Uprzedzałam go, że tak będzie wyglądał finał naszej znajomości, w ogóle od początku tylko powtarzałam, że to kwestia czasu, a ta rozmowa tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że i tak nagięłam dla niego swoje zasady, zresztą zupełnie niepotrzebnie.

            Pieprzona strefa komfortu może być niewiarygodnie irytująca, zwłaszcza, kiedy stoisz twarzą w twarz z jedyną osobą na świecie, której nie chcesz udusić, skrzywdzić gołymi rękami, ewentualnie przy wykorzystaniu zestawu małego sadysty; odepchnąć. Czasami naprawdę żałuję tego, że trzymam ludzi na dystans, ale potem przypominam sobie co dzieje się za każdym razem, kiedy odchodzę od tego zwyczaju. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przestaję o tym myśleć. Jestem kolekcją paradoksów. Nigdy nie potrafiłam znaleźć tego złotego środka, trzymałam ludzi w bezpiecznej, jakby się mogło wydawać, odległości – opuszczali mnie, pozwoliłam im się do mnie zbliżyć – przytłaczali mnie swoją obecnością. Popełniłam miliard błędów i pewnie nim zdołam się obejrzeć, popełnię drugie tyle, ale na pewno nie przyznam tego na głos.

            Pragnęłam przeżyć coś intensywnego, marzyłam o tym, żeby mną wstrząśnięto, chciałam doświadczyć tak romantyzowanego w literaturze momentu słodkiej beztroski, próbowałam obrócić swój świat do góry nogami, zaskoczyć samą siebie, opuścić tę swoją metr na metr strefę komfortu. Udało się tylko raz, po pijaku. Jak łatwo się domyślić, właśnie wtedy poznałam Hendersona. No dobra, można powiedzieć, że udało się dwa (kilka?) razy, bo później jeszcze się z nim przespałam. Upewniłam się tylko w przekonaniu, że tak naprawdę nie o to w tym wszystkim chodziło. Zawsze bardziej odpowiadało mi gonienie króliczka, aniżeli jego posiadanie, wolałam koncepcję, według której byłam poszukiwaczką złotego runa i im trudniej było je odnaleźć, tym lepiej. W tym wypadku złapanie futrzaka wiązało się ze swego rodzaju rozczarowaniem, bo przyszło mi to zbyt łatwo, nie piję w tym momencie nawet do Hendersona, ostatecznie sama podałam mu się na tacy, ale czułam, że nie tędy droga.

            Wiedziałam, że to nie był odpowiedni czas na kogoś nowego, zdawałam sobie sprawę z tego, że na tym etapie kulałam emocjonalnie, nie zamknęłam do końca pewnych spraw, ale patrzyłam na Kierana, na ten jego olśniewający, głupkowaty uśmiech i widziałam gówniarza, w którym podkochiwałam się w podstawówce. Może to kwestia mojego naiwnego przywiązania do przeszłości, bywam przecież sentymentalna, mój internetowy przyjaciel Rutger jest zdania, że nie mogę przez to ruszyć naprzód. Trudno się z nim nie zgodzić, ale z Gibbsem mogłabym mieć to co najlepsze sprzed kilku lat, w dodatku miałabym to tu i teraz. Moje rozumowanie było średnio logiczne, jednak dla mnie miało sens. Spoglądałam na ten ósmy cud świata tak jak na ciasteczka czekoladowe na moim ulubionym blogu kulinarnym, och, ironio, ich też nie mogłam mieć i tak jak w domu śliniłam się przed monitorem, tak śliniłam się, stojąc naprzeciwko niego.

            Usiadłam przy stoliku, śledząc każdy jego ruch; obserwowałam jak jego twarz zmieniała się kiedy próbował się skoncentrować, jak poważniał i wystawiał język, gdy przymierzał się do uderzenia w bilę i pragnęłam go, nadal go pragnęłam, być może nigdy nie przestałam. Pewnie wynikało to z mojego paskudnego charakteru. Nie można pokazać mi lizaka, a później bez słowa mi go odebrać, bo zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby tego durnego lizaka odzyskać, choćbym miała umrzeć próbując, choćbym miała na niego alergię i przyszłoby mi przez to cierpieć na okropny nawrót trądziku młodzieńczego. W pewnym momencie nasze spojrzenia się spotkały i zdałam sobie sprawę z tego, że zachowywałam się jak typowy prześladowca, więc potulnie spuściłam wzrok. I znowu fala włosów zasłoniła mi pół twarzy. Tym lepiej. Nie zdążył zauważyć tego żałosnego rumieńca. Lubię myśleć o sobie jako o pewnej siebie, niezależnej kobiecie, zresztą wszyscy powtarzają, że bardzo się zmieniłam i nie da się temu zaprzeczyć, kiedyś byłam niedorzecznie nieśmiała, ale nawet teraz, choć minęło już tyle czasu, ciągle zdarza mi się wracać do starych nawyków. Jestem trochę jak chihuahua, potrafię narobić sporo hałasu, ale jak przyjdzie co do czego, potulnie zwieszam łeb i się wycofuję. To plus fakt, że zawsze chciałam tego, czego nie mogłam mieć, daje bardzo niebezpieczne połączenie.

            Kieran poczęstował mnie rozbawionym spojrzeniem, siadając, jak na mój gust, zdecydowanie za blisko.

            - Skoro już doszliśmy do tego, że nie chodzi o feromony – zaczął intrygująco,  przygryzając wargi w uroczym zamyśleniu (och, jakież to rozpraszające). – Myślę, że jest kilka powodów, dla których Jaydon, no wiesz…

            „No wiesz”. Jaydon chciał, żebym została jego kolejną ofiarą. Kieran nie wiedział jak ubrać w słowa wyrażenie „mój brat chce cię wykorzystać”. Jay nie cieszył się zbyt pochlebną opinią wśród kobiet, które kiedykolwiek miały z nim do czynienia. Już sam jego instagram wyglądał jak jeden wielki dowód na to, że był skończonym dupkiem. Być może bywałam dla siebie ekstremalnie surowa, ale mimo wszystko uważałam, że zasługuję na więcej.

            - Na przykład?

            - Jesteś strasznie… jakby to powiedzieć… onieśmielająca.

            - Ja? Serio? – Wybałuszyłam oczy ze zdziwienia, aż nazbyt teatralnie przykładając prawą dłoń do piersi. Rzeczywiście ludzie z jakiegoś powodu się mnie bali. Winę za to ponosi w dziewięćdziesięciu procentach moja twarz, poza tym zdarza mi się rzucać bardzo kąśliwymi komentarzami, a nikt nie lubi jak się mu wytyka błędy.

            - Może nie dałem tego po sobie poznać, ale pierwsze spotkanie po latach było dla mnie prawdziwym szokiem. Jesteś bystra, zabawna, przebojowa. W sumie zawsze taka byłaś, tylko że teraz, dzięki temu, że zyskałaś na pewności siebie, może się o tym przekonać więcej osób. Wiem, że ciągle to powtarzam, ale tak bardzo się zmieniłaś, a ja, jako ten koleś, który kiedyś ci się podobał, śmiem twierdzić, że niezmiernie cieszy mnie ta metamorfoza. Jesteś najprawdopodobniej najsilniejszą osobą jaką znam. Po tym wszystkim co cię spotkało zaszłaś tak daleko.

            - To potencjalnie najlepszy komplement, jaki słyszałam od wieków.

            - Cóż, jesteś też zrzędliwa, złośliwa, wredna i nawet internetowy test psychologiczny określił cię mianem skończonego dupka – zaśmiał się szczerze, mierząc z góry na dół kelnerkę, która podsunęła mu kolejne piwo. Była ładna. A on mnie komplementował. Komplementował mnie, patrząc w ten charakterystyczny sposób na inną dziewczynę i rzucając jakieś chore aluzje do swojego brata. To było bardziej niż dziwne. – Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że strasznie ci kibicuję. Jestem twoją osobistą cheerleaderką. Wiesz co powiedział Jaydon? Stwierdził, że jesteś enigmatyczna. Nie wiedziałem nawet, że zna znaczenie tego słowa. A on utrzymuje, że jesteś enigmatyczna i skomplikowana i on, no wiesz, preferuje taki rodzaj komplikacji, który wymaga od niego pewnego wysiłku w „procesie zdobywania”. W sumie chyba coś w tym jest. Sam chciałbym czasem wiedzieć o czym myślisz w danym momencie.

            Wyglądało na to, że z Jaydonem miałam więcej wspólnego niż mogłoby się wydawać, zwłaszcza jeśli chodziło o tę część z nadwyżką ambicji w dziedzinie relacji damsko-męskich. A Kieran plótł trzy po trzy. Pewnie za dużo wypił.

____________________________________________________

Nie wiem nawet czy jestem zadowolona z tego rozdziału, no ale minęło tyle czasu od publikacji poprzedniego, a że są święta… no właśnie. Wesołych (trochę późno NO ALE). I szczęśliwego. I biorę się za pisanie następnego, żeby nie było. Ostatnio strasznie się rozleniwiłam.