Rozdział 8. Remedium

            Komplementy można przyjmować na kilka sposobów.

            1) Mówisz „wiem” i ludzie patrzą na ciebie z niedowierzaniem, masz wrażenie, że żałują wypowiedzenia tych kilku miłych słów pod twoim adresem. Czują, że przesadzili, połaskotali twoje i tak już ogromne ego.  Już to przerabiałam. W zasadzie najczęściej stosuję tę „no wiem przecież” metodę i dlatego zdarza mi się usłyszeć, że jestem aroganckim skurczybykiem (taka tam ocenzurowana wersja). Osobiście wolę jak nazywa się mnie skończonym dupkiem, zwłaszcza kiedy robi to Kieran.

            2) Czerwienisz się jak jakaś cnotka i wymachujesz ręką, bełkocząc skromne „no coś ty!”. Nawet tego nie skomentuję.

            3) Dziękujesz. Wydaje się dosyć oczywiste, aż nazbyt oczywiste.

            4) Wysłuchujesz krótkiego monologu twojego obiektu westchnień, coś jakby połączenia kilku zadziwiająco dobrze działających na twoją samoocenę uwag poprzeplatanych z tymi bardziej złośliwymi, w zamyśle mającymi sprowadzić cię na ziemię, ten „nie jesteś ideałem” rodzaj sugestii. Milczysz do samego końca, wreszcie słyszysz coś co ostatecznie wbija cię w skórzane obicie obdartej, barowej ławeczki („Sam chciałbym czasem wiedzieć o czym myślisz w danym momencie”, co to w ogóle miało znaczyć?), czekasz na jakieś podsumowanie, moment kulminacji, twoja poirytowana mina mówi „jak mnie tak lubisz, to mi to, kurczę, powiedz”.

            Zawsze stawiałam na te bardziej alternatywne możliwości.

            Zareagowałam trochę przesadnie, ale czułam się usprawiedliwiona, bo on, gadając to wszystko, cholera jasna, patrzył na inną. Co faceci właściwie mają z tymi kelnerkami?

            No więc wyszłam stamtąd obrażona, ale nie na tyle, żeby się na nim wyżyć tudzież dosadnie wyjaśnić, że nie może rzucać w moim kierunku takimi tekstami, bo jeszcze mi się oksytocyna zacznie uwalniać i stanę się aż nazbyt uległa. Musiał jednak zauważyć, że dosłownie kipiałam z frustracji, bo co prawda wyszedł za mną, ale początkowo utrzymywał między nami bezpieczną odległość, ot kilka metrów, które mogłyby mu uratować życie, gdybym na ten przykład miała przy sobie tasak. Dobra, chyba naoglądałam się za dużo seriali. Miałam nawet sen, w którym rozwaliłam głowę karła o murek. Nie radzę mówić o takich rzeczach w towarzystwie. Nawet mój brat utkwił przez to w lekkiej konsternacji i możliwe, że zaczął mnie przez to unikać. „The walking dead” za tym stoi, przysięgam.

            To niesamowite jak szybko przestawałam się złościć na Kierana. Miał ten rodzaj spojrzenia, wystarczyła sekunda, żebym z trybu stuprocentowej zołzy przeszła do typowego dla sterowanej hormonami nastolatki obożeobożeoboże, lawina dziwnych empirycznych doznań, tachykardia, a potem nagle zupełne zatrzymanie akcji serca. Byłam w ciemnej dupie. Po alkoholu zawsze robię się podejrzanie emocjonalna.

            Zawsze tak na niego reagowałam i czuję, że muszę w tym momencie pewną rzecz sprostować: zimne suki też miewają crushe i to wcale nie jest sprzeczne z moimi przekonaniami – nadal nie wierzę w jakieś magiczne aspekty tak zwanej miłości, och, jakże trudno to słowo przechodzi mi przez gardło, brzydzę się nim, dosłownie; „kocham cię” w okresie już po ukształtowaniu jakiejś tam świadomości, czyli odkąd skończyłam 12 lat, nie powiedziałam już do nikogo, co w sumie było dosyć problematyczne, jako że Kyle’owi fraza ta wymsknęła się kilkakrotnie, zwłaszcza kiedy czegoś chciał. Wierzę w tę część z hormonami i robieniem wody z mózgu, ale czasem wydaje mi się, że nie jestem do tego zdolna. A crushe będę miewać zawsze. Powody mojej seksualnej frustracji (kolejność, jak pragnę zaznaczyć, jest losowa) to między innymi Kieran, Daryl z „TWD”, Evan Peters, Grant Gustin, Alex Turner. Problem pojawia się tylko wtedy, kiedy przychodzi mi stanąć twarzą w twarz z takim Gibbsem na przykład (trudno, żebym spotkała pozostałych facetów z mojej skromnej „10/10 would bang” listy).

            - Zamierzałaś mnie tam zostawić? – Mruknął mimochodem, zakładając kurtkę.

            - Właściwie miałam zamiar zadzwonić. Do kogoś. W pewnej sprawie. Z ważnego powodu. – Wycedziłam, nie nadążając już nawet za własnym krętactwem. Pierwsza zasada klubu zgorzkniałych jędz: nie przyznawaj się, że cokolwiek cię rusza. Żadnych fochów, wyznań i tym podobnych. Może i Kieran wiedział, że się zirytowałam, ale przynajmniej mogłam udawać, że to nie miało nic wspólnego z jego osobą.  

            Zrobiłam coś czego nie powinnam. Gdzieś pomiędzy kolejnymi uderzeniami w bilę, głupkowatymi uśmieszkami i coraz śmielszymi haustami piwa, pozwoliłam sobie na złamanie danej sobie obietnicy. Znacie to dziwne natręctwo, kiedy na przykład w autobusie przepełnionym ludźmi nie macie co ze sobą zrobić, dlatego udajecie zaaferowanych własnym telefonem? Udawane bądź nieudawane pisanie smsów to mój kolejny brzydki nałóg. Piszę tego mnóstwo, nawet kiedy jestem w towarzystwie, bo przez przeważającą ilość czasu nie wiem co zrobić z rękami.

            „Zgadnij kto na mnie leci”.

            „Jaydon”.

            „Nawet nie żartuję”.

            „Chciałabym w tym momencie żartować”.

            „No bo ZA JAKIE GRZECHY???”.

            „Dlaczego zawsze ja?”.

            „Jezu Chryste, karma to prawdziwa suka”.

            „Naprawdę na to zasłużyłam?”.

            Chciałabym to bardziej kontrolować, zwłaszcza po pijaku. Zawsze kiedy następnego dnia czytam to wszystko, nie mogę się nadziwić samej sobie. Tworzę pozbawione składni monologi. Komentuję na żywo to, co się wokół mnie dzieje. Dałabym wiele, żeby tym razem adresatem moich żałosnych zwierzeń była każda inna osoba na świecie, ale po kilku piwach postanowiłam podręczyć akurat Conora. To dopiero niezręczne. Jakbym na chwilę zapomniała w jakim miejscu zostawiliśmy tę znajomość.

Przeskok do naszej ostatniej rozmowy, do jego niedorzecznie zielonych tęczówek i zmarszczonych brwi, do mojej przesadnej gestykulacji i pospiesznego zbierania ubrań z podłogi tuż po przedwczesnej kapitulacji, do mojego pokoiku, który został zbrukany przez intensywny zapach jego perfum i jego jestestwo samo w sobie. Na filmach podobne sceny prezentowały się lepiej (jako osoba, która żywi się dramą, po prostu musiałam tego spróbować). Nie sądziłam, że takie wylewanie żali połączone ze striptizem w jakiś tam sposób mnie dotknie. A jednak. To dopiero znaczy „obnażyć się przed kimś”.

            - Zaoferowanie ci tego układu było okrutne i samolubne. Chciałam cię wykorzystać.

            - To chyba było obustronne, nie sądzisz? Doszło do tego za obopólną zgodą. Taka trochę symbioza. Mutualizm jak się patrzy.

            Mówił do mnie, używając biologicznego żargonu. Zebrał bonusowe punkty.

            - Ale co ty z tego właściwie masz?

            - Dystrakcja. Wszyscy potrzebujemy czegoś, co odwróci naszą uwagę od prawdziwego problemu.

            - Brzmi całkiem rozsądnie, tylko że to wcale nie jest rozsądne. Jesteśmy tutaj – gestem ręki nakreśliłam w powietrzu linię, która przewyższała mnie o dobrych kilkanaście centymetrów, a później zeszłam niżej, znacznie niżej, wymachując dłonią mniej więcej na wysokości własnych bioder. – Co będzie jak znajdziemy się tutaj? Nie zrozum mnie źle, jestem wielką fanką przyjaźni z przywilejami, ale to stało się tak szybko. – W tym momencie zrobiłam średnio efektowną pauzę, żeby wybadać jego ewentualną reakcję na mój słowotok. Na tym etapie jego twarz nie okazywała jeszcze żadnych skrajnych emocji, chyba nie fantazjował o roztrzaskaniu mojej czaszki, a sugerowałam przecież, że nie wiem nawet, czy mogę tu w ogóle mówić o jakiejkolwiek przyjaźni. Teraz pójdzie już z górki, pomyślałam wtedy, jakże naiwnie. – Nakręcamy się wzajemnie, robimy te dziwne rzeczy, idąc śladem bohaterów telenoweli i nagle nawet nasze dziwactwa przychodzą nam tak naturalnie, że zaczęłam się zastanawiać, czy istnieje jakaś alternatywna rzeczywistość, w której mogłyby uchodzić za coś normalnego. I jest fajnie, serio. To nawet dobrze, że w momencie upadku moralnego trafiłam akurat na ciebie. Wydaje mi się jednak, że kiedy coś zaczyna się jak erupcja wulkanu, to prędzej czy później przyniesie ze sobą rozczarowanie. Nikt nie lubi lawy.

            Znudzę się tobą. Tak łatwo tracę zainteresowanie, dodałam w myślach.

            - Erupcja wulkanu. Zgrabne i bardzo subtelne porównanie. – Parsknął, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Zabawne jest to, że po tym jak jawnie potraktowałaś mnie jako odskocznię po tym, jak on tam miał, próbujesz mi wmówić, że to do mnie nic nie dociera. Może rzeczywiście włączyła mi się lampka „muszę ocalić to bezbronne stworzenie”, może było mi ciebie żal, może trochę za bardzo nas poniosło, ale nie próbuj mi teraz wmówić, że wybierasz najlepsze wyjście dla nas obojga, nie udawaj, że to wspólna decyzja, bo prawda jest taka, że jesteś cholerną neurotyczką z kompleksem Boga. Kieran też prędzej czy później dojdzie do podobnych wniosków, a mnie wtedy nie będzie obok, żeby zapleść ci warkoczyki i poplotkować o facetach. Problem nie leży w twojej przeszłości, Emmo. Tu nie chodzi o jakąś tam rodzinną tragedię. Sama jesteś sobie winna.

            Jego ostatnie słowa wciąż echem odbijają się w mojej głowie. Wykorzystał przeciwko mnie coś, co wymsknęło mi się przy zdejmowaniu koszulki. Metaforyczny policzek w twarz, nie, to był raczej cios poniżej pasa. Dupek. Dupek, który, och, zgrozo, miał rację.

            - Mógłbyś przynajmniej zachować dla siebie to, co ci powiedziałam?

            - Och, nie martw się, nie jesteś dla mnie na tyle ważna, żebym miał o tobie z kimkolwiek rozmawiać. Poza tym też masz na mnie haczyk, no nie?

            Conor to mój kryptonit. Miękłam przy nim, rozpadałam się kompletnie, kiedy powoli sączył swój jad i nie wiedzieć czemu, potulnie milczałam, gdy to robił. I ja, głupia, głupia, głupia, po tym wszystkim udawałam, że nic się nie stało.

            Pierwsza zasada klubu zgorzkniałych jędz: nie przyznawaj się, że cokolwiek cię rusza.

            Przestaliście mnie lubić? Nie, chwila, to zabrzmiało, jakbym z góry założyła, że mnie polubiliście. Nie szkodzi, wińcie za to mój arogancki tyłek. Sama też siebie nie lubię przez większość czasu. Raz na ruski rok pozwalam ludziom zjechać się z góry na dół, od tak, dla sportu, bo przecież nie są w stanie powiedzieć niczego gorszego od tego, czym maltretuję się każdego dnia. Gniew wyzwala w ludziach taką pierwotną prawdomówność. Kiedy jest się na kogoś złym, traci się wszelkie hamulce, głos w twojej głowie, powtarzający „to może zaboleć”, przestaje cię zniechęcać, ba, zaczyna brzmieć jak cichy doping.

            Nie powinnam urządzać Kieranowi scen zazdrości, zresztą nie byłam nawet na niego tak wściekła, jakbym tego chciała. Byłam zła na siebie, na Conora, na kelnerkę, może też trochę na Gibbsa, ale na pewno nie na tyle, żeby strzelać nieuzasadnione fochy.

            - Masz może zapalniczkę, Kieran?

            Kilkanaście minut później staliśmy pod drzwiami Hendersona. Znacie ten schemat. Papierowy woreczek z psimi odchodami, podpalenie, dzwonek do drzwi i ucieczka. Tym razem z wiadomych względów upewniłam się, że ktoś jest w domu, nie, nie „ktoś”, bo to wskazywałoby na to, że usatysfakcjonowałaby mnie panika na twarzy Jamesa – jego współlokatora, dla mnie natomiast liczyła się tylko reakcja pana Pozjadałem Wszystkie Rozumy Świata, jego konsternacja i jego buty (kapcie?) ubabrane brązową breją. Był online, poza tym w jego sypialni paliło się światło.

            - Chcę wiedzieć o co poszło? – Zapytał niepewnie Gibbs.

            - To palant – uśmiechnęłam się ironicznie, wgryzając się w hot doga, bo musicie wiedzieć, że na tym etapie postanowiłam sobie, że umrę gruba, ale przynajmniej szczęśliwa, dlatego koniecznie musiałam zahaczyć po drodze o budkę z niezdrowym żarciem. Smakował okropnie, jak wyrzuty sumienia połączone z kacem moralnym. I do tego ten wstrętny sos belgijski, którym oczywiście cała się uświniłam. Moje włosy pachniały jak majonez z dziwnymi dodatkami. – Oglądałam „Pułapki umysłu”, był tam taki test, coś w stylu „sprawdź czy jesteś psychopatą”. Podawali różne pytania i jeśli „tak” padło z twojej strony co najmniej trzy razy, to prawdopodobnie jesteś psychopatą, albo przynajmniej cienko u ciebie z empatią. A ja, cholera jasna, owszem, uważam, że miłość jest przereklamowana, podziwiam duże przekręty, zdarza się, że mówię ludziom dokładnie to, co chcą usłyszeć, żeby osiągnąć swój cel, wybucham w gniewie, kiedy jestem sfrustrowana. Wspominam o tym, żeby ci uświadomić, że znając życie, to jak zwykle była moja wina.

            - To ktoś naprawdę mógłby odpowiedzieć inaczej?  

            Teatralnie przewróciłam oczami. Był uroczy, to był ten rodzaj uroku, który zmuszał mnie do zejścia z tronu królowej dramatów.

            Powinien to odebrać jako ostrzeżenie, a nie luźną anegdotę. Moja nieszczęsna psychopatia przejawiała się również w tym, że byłam cholernie mściwa. Nie mówię w tym momencie o podrzucaniu ludziom worków z psimi odchodami. Zapamiętajcie to zdanie: Emma Reed jest mściwa i bierze sobie wszystkie uwagi do serca albo przynajmniej tam, gdzie powinno ono być, bo nasłuchałam się już w swoim życiu jaka to jestem nieczuła, zimna i w ogóle bez serca.

            Telefon złowrogo zawibrował w kieszeni moich spodni. Wiedziałam kto próbował się do mnie dodzwonić, dlatego włączyłam swój tryb słodkiej ignorantki. Wyobrażałam sobie jak otwiera drzwi, depta zawiniątko i zaklina pod nosem, zgorzkniałym tonem powtarzając moje imię, przypuszczalnie używając też kilku zamienników: jędza, zołza i tak dalej, aż dochodzi do mniej cenzuralnych wyrazów. Uśmiechnęłam się pod nosem na samą myśl o tym, że worek z kupą to takie nasze symboliczne „jesteś do niczego”. Bo po co mówić pewne rzeczy wprost?

            - Jesteśmy więcej niż tylko znajomymi sprzed lat, prawda? – Zaczęłam, uważnie dobierając słowa. Nie mogłam od razu wyskoczyć z jakimś „jesteśmy przyjaciółmi”, nie po tak krótkim okresie czasu, bo to mogłoby go tylko odstraszyć. Tak więc wypowiedziałam swoją kwestię i zerknęłam na niego ukradkiem, niecierpliwie wyczekując odpowiedzi. Przytaknął, wzruszając ramionami, to najwyraźniej było jego „chyba tak” albo raczej „pewnie tak ale zależy czego chcesz”. – Zdajesz sobie sprawę z tego, że Jaydon, jakby to powiedzieć, przegina? Bo wiesz co, zaczęłam się nawet zastanawiać czy nie podzielasz jego mizoginistycznych poglądów. Chodzi mi o to, że brak reakcji na pewne zachowania może być równie dobrze odebrany jako cicho przyzwolenie, a to nie wygląda za dobrze.

            - To delikatny temat. Ty też nie masz wpływu na wybory, których dokonuje twój brat, no nie? – Rzucił tak naturalnie, jakby proponował mi wypad na piwo. Przeczesał włosy palcami, rozejrzał się, jakby chciał sprawdzić, czy ktoś przypadkiem nas nie podsłuchuje i przybrał najbardziej nonszalancką pozę z dotychczasowych, z rękami w kieszeniach i miną, która mówiła „widziałem już wszystko”. Zabolało tym bardziej, że mój brat to skończony kretyn, który bezustannie powiela te same błędy. Śmiem twierdzić, że i tak Jaydon bił Ryana na głowę, przynajmniej jeśli chodzi o bycie dupkiem. -  Mimo wszystko próbowałem mu to wybić z głowy, cały ten pomysł zdobycia ciebie. Muszę mu to jakoś wyperswadować. Zrozumiałem, że nie chciałbym, żebyś skończyła jako jedna z jego zdobyczy.

            - Potrafię o siebie zadbać.

            - Zauważyłem. Jesteś raczej jedną z tych osób, które należałoby chronić przed samą sobą.

_________________________________

Dajcie mi znać, jeśli zrobię się zbyt przewidywalna.